Receta që ma shpëtoi jetën

Cito :

Pranoi shumë letra nga lexuesit.Njëri më pyeti: "Vazhdimisht jam në kërkim e sipër. Jam shumë i shqetësuar.Përse jam kështu?"Pikësëpari ta qartësoi këtë: "Një gjendje e këtillë shpirtërore mund ta shpëtoi njeriun", Edhe unë e shpëtova veten, pasi q0δ kisha hyrë në një gjendje të këtillë.

Ja një shembull nga jeta ime.Viti 1950.U punësova dhe mora rorgën e parë.Shokët e fshatit, të cilët kishin diplomuar, ishin takuar në një kopsht dhe kishin shtruar në sofër gotat e çajit.Sapo u ulëm në sofër, i mbush gotat me raki. Unë thash, "nuk pi", "si bën?", më than, "ne po pimë për të festuar diplomimin tënd. A bën të mos pish ti?". Ua ktheva, "Kam parë se në çfarë gjendje vijnë ata që konsumojnë alkool, andaj dhe nuk dua të pi". "Turp të të vijë, na eprish argëtimin.Po qese vazhdon kështu, mos u shoqëro me ne", më thanë. "Tamam, nuk shoqërohem më me ju", ua ktheva dhe u largova prej aty.

U nisa në këmbë për në qytet. "Çdo të bëj? Çdo të bëhet me jetën time? Pse e kam kokën kaq të turbulluar? Këto pyetje më shkonin vërdallë në kokë, përderisa ecja rrugës së nxehtë dhe të thatë. Më shtërngoi zemra. "A thua nuk ka ....?" e pyes veten, " A nuk ka ndonjë rrugë që do ta pëlqenin të gjithë?". Më patë thënë e ëma. "Biri im, mos lexo kaq shumë, se e prish trurin".

Mos vallë jam duke u çmendur? Nuk e di se sa kilometra ecje bëra deri në qytet.Rrugës kërkoja të kapem për ndonjë dege, por nuk arrija dot, andaj fillova të vrapoj. Në fakt kjo ishte një ikje.

Në anën tjetër, nuk dija edhe pse ikja, prej kujt ikja dhe ku vrapoja.Rrogën e kisha në xhep. Ishte një shumë e mir0δ. Deri në atë kohë, kurrë nuk më kishte ardhjur një shumë e tillë në dorë. I kujtova ditët ku paguhesha me mëditje.Tani standardi i ijetës u ngrit.Mirëpo, kjo nuk e përmirësoi gjendjen time. Ende nuk isha i qetë. Vrapoja, vrapoja....

Përderisa kaloja afër xhamisë së një fshati, u ndala për të pushuar.Nëna dhe babai im ishin muslimanë dhe falnin namazin.Mirëpo, muslimanizmi i rrethit tim nuk ishte i mjaftueshëm. Allahu i madh, Pejgamberi i madh, Kur`ani i madh, përse muslimanët janë të vegjël. Edhe ne jemi muslimanë. Jemi të varfër.Përse i kemi gjithë këto probleme? Këto i mendoja brenda në xhami dhe nuk e di sa u vonova.

Përderisa dilja nga xhamija, m`u afrua një njeri dhe më ftoi, "Eja të pimë nga një çorbë!". Nuk e njihja, po e dija që ishte i varfur.Shkuam te shpija e tij.Vetëm buk dhe çorbë kishte.Pasi mbaruam hajen, njeriu filloi bisedën, "Ky popull është shumë injorant", më tha. E pyeta: " Ç`është për ju injoranca?" Po të them të vërtetën, do të prekesh", më pyeti. "Jo", i thash. "Pasi është ahstu, më lejo të pyes.Pasi je musliman, a di ta lexosh Kur`anin?". "Nuk di asgjë në lidhje me islamin", ia ktheva. "Ja pra, ti je injorant" ma ktheu.

Më pëlqeu kjo fjalë.Ngase nga kjo ia fillova.
Ti je injorant.Ma gjeti diagnozën, sikur mjeku.Ilaëi im ishte të lexoja sa më shumë. Çdop libër ishte ilaç q0δ mi shëronte plagët. Pastaj shtoi: "Shko në xhami, lexo libra, mos u lidh pas njerëzve, por lidhu pas Zotit." Sa recetë e mirë....

Fjala Allah zuri vendin në trurin tim.Falë Zotit, Islami më mori si stuhi e më ngriti lart në qyell, më largoi nga devijimi, më zbriti në një shoqëri të vërtetë.

Sa mirë ëhtë shprehur poeti: "Ne kur kemi qenë t6 dehur, rrushi ende nuk ka qenë i krijuar..."Isha i dehur, tani, kur i mendoj ato vite, edhe pse nuk konsumoja alkool, unë isha i dehur.Pse? Për arsye se nuk dija ç`të bëja . Isha në hulumtim e sipër. Njëjtë sikur e mer i Madhërishmi Zot, Eufratin prej rzurumit, dhe duke i vaditur fushat e shumta e çon në detë, ashtu edhe mua Zoti më nxori nga moçalet që gëlltisnin njerëz dhe më solli në këto ditë.

Që kur jam takuar me Islamin, ndjehem i qetë, kam gjetur qetësinë psikologjike dhe shpirtërore.Sa mirë ka thënë ai që e ka thënë: "Feja jetës i jep jetë......".