Rreziku homoseksual për Shqipërinë‏

Rreziku homoseksual për Shqipërinë
Alfred Lela

A është problemi shqiptar, apo dhe politikat për zgjidhjen e tij, problem i pakicave apo shumicave? Në të shumtën e rasteve, është i këtyre të fundit: të bardhët, shqiptarët, të vjetrit (në mentalitet, jo si grupmoshë) janë përcaktorët


kryesorë, si të politikave ashtu edhe të problemeve. Në më shumë raste të tilla sesa, le të themi, romët, grekët apo të rinjtë. Por ka edhe një pakicë, klasa politike, që e sundon diskursin publik, por edhe përcakton politikat që e përmbysin raportin klasik shumicë-pakicë, duke e kthyer problemin shqiptar në problem të pakicës.

Në Shqipëri, sidomos në dekadën e fundit, pas njëfarë shëndeti që i ka sjellë shoqërisë hapja me botën, ka filluar të shtyhet, në kërkim të hapësirës, edhe problemi i ri i një pakice të vjetër, për të mos thënë të përjetshme: ai homoseksual. Pa u futur në labirintin e pakrye të `a është homoseksualizmi sëmundje apo prirje', le të mjaftohemi, për hir të argumentit, me homoseksualizmin e rilindur shqiptar në një rrafsh social-politik, e jo shkencor.

E këtij rrafshi është akuza që u bëhet organizatave jo qeveritare, nuk është e para herë dhe as e para fushë, se, të etur për fonde, e fryjnë sa problematikën aq edhe numrin e komunitetit të homoseksualëve në Shqipëri. Kjo nuk është krejt pa baza po të kujtosh një deklaratë të para do kohëve të një organizate që mbron të drejtat e bashkësisë gay, e cila shpallte se një në tre shqiptarë ishin homoseksualë! Kjo fryrje na çon te një tepri që përbën edhe momentin e dytë të raportit shoqëri-homoseksualë, mëtimit se homoseksualët po prishin familjen. Në fakt, deklarata e fundit i përket kreut të një partie që shihet në pasqyrë si demokristiane, por në aktivitetin e përditshëm është ku e ku më pak e tillë. Jo aq `katolike sa Papa', për shembull, për t'i kujtuar vetes se një kandidat i saj për deputet, burrë me grua e fëmijë, heteroseksual, lojtar i pakompromis i një loje televizive të llojit reality TV, u kap në një qytet të Jugut duke vjedhur tuba. (Apo mos vallë glorifikimi i heshtur i të vjedhurit është pjesë e stofit tonë social?!)

Nëse pretendojmë se një homoseksual nuk është modeli i shqiptarit, le të mos e kandidojmë për deputet, por m'anë tjetër të mos i fusim veshët në lesh kur një heteroseksual, që ne e pranojmë si pjesë të modelimit shoqëror, shmanget me gjithsejt duke i shkelur pa mëshirë vlerat kristiane apo muslimane të shoqërisë.

Në këtë frymë të përballjes së modeleve shoqërore, a mund të shihemi sy më sy, pa i nxjerrë sytë, dhe të pranojmë se kërcënimi homoseksual është më i vogli për familjen shqiptare? Mungesa e besimit, sa për fillim, është kërcënimi më i madh i stofit tonë social. Mosbesimi jo vetëm te tjetri, por edhe te Zoti e sidomos te vlerat njerëzore. Numri galopant i divorceve, i pranishëm sidomos ndër `patricët' e shoqërisë, përbën një tjetër kërcënim për familjen dhe kjo sigurisht nuk mund t'u faturohet homoseksualëve. Për të mos përmendur babëzinë, me sa e sa forma të saj. Apo vanitetin (përfundimisht mëkati ynë i preferuar). Të lartpërmendurat janë vlerat që u sugjerohet të mbrojnë krerëve të partizave të djathta në Shqipëri. (Ndërsa të majtave, të pushojnë së qeni kaq konservatorë dhe të guxojnë duke përqafuar frymën e partive socialiste europiane, e jo purizmin idiot të enverhoxhizmit.)

Nëse duam të pozojmë si kristianë, a nuk duhet filluar nga trau në syrin tonë?