Si ta shfrytëzojmë kohën siç duhet!

Myslimani duhet ta kushtëzojë vetveten për arsye se, si rezultat i nefsit (egos) natyra e tij anon nga e keqja, duke qëndruar larg së mirës. Allahu (xh.sh.) ka thënë: “Me të vërtetë nefsi (uni) të urdhëron për të keq…”(Jusuf, 53)
Në lidhje me nefsin, Imam Shafiu ka thënë: “ Nefsi është si një kafshë mbi të cilën hipën njeriu; nëse (njeriu) arrin t’i marrë frerët në dorë, e komandon atë dhe e shpie nga të dojë ai, por nëse nuk arrin t’i marrë frerët, atëherë ai (nefsi) e çon atë nga të dojë vetë.”

Prandaj myslimani duhet të përgatitet me të gjitha forcat për të mposhtur egon, duke u treguar i vendosur në luftën kundër pasioneve dhe epsheve. Kështu, nëse ajo kërkon rehati, ai duhet ta lodhë atë; nëse ajo dëshiron kënaqjen e ndonjë epshi, ai duhet ta privojë; nëse ka mangësi në kryerjen e ndonjë pune të mirë, ta detyrojë t’i plotësojë mangësitë, etj. Allahu i Lartmadhëruar ka thënë:
“Vërtet, kushdo që e pastron shpirtin, do të shpëtojë, ndërsa kushdo që e shtyp atë (me punë të këqija), do të dështojë.” (Shems, 9-10)

Muslimi transmeton se Pejgamberi (a.s.) ka thënë: “Kur besimtari bën një gjynah, i bëhet një pikë e zezë në zemër. Nëse pendohet, ajo pikë i hiqet dhe zemra ndriçohet. Nëse bëhet i vazhdueshëm në kryerjen e gjynaheve, pikat e zeza shtohen dhe e mbulojnë krejt zemrën, derisa të bëhet siç thotë Allahu (xh.sh): “Nuk është ashtu! Por veprat e tyre (të këqija) ua kanë mbuluar zemrat.” (Mutaffifin, 14)
Ibn Tejmije ka thënë: “Gjynahi në zemër (iman) është si plaga në trup. Nëse trupi plagoset shpesh (shumë), rrezikon të vdesë. Po ashtu edhe zemra e njeriut, nëse ndotet shumë me gjynahe rrezikon që të mbesë pa iman.”
Profeti Muhamed (a.s.) ka thënë:
“Frikësoju Allahut kudo që të jesh. Veprën e keqe pasoje me të mirë, që ta fshijë atë (te keqen), dhe sillu mirë me njerëzit.” (Tirmidhi)
Ndërsa Allahu i Lartmadhëruar ka thënë: “Fale namazin në mëngjes e mbrëmje dhe në një kohë të natës, sepse veprat e mira i shlyejnë veprat e këqija.” (Hud. 114)
Abdullah ibn Mubareku, ka thënë: “Përderisa nuk e angazhon nefsin tënd me të vërtetën, atëherë ai do të angazhohet me të pavërtetën.”
Ja si e angazhonin sahabet nefsin e tyre në punë të mira: Aliu (r.a.) kur fliste për shokët e Muhamedit (a.s.) thoshte:
“Pasha Allahun, unë i kam parë shokët e Muhamedit (a.s.) .
Atyre nuk u ngjan askush. Në mëngjes gdhiheshin flokëprishur, të pluhurosur, të zbehtë. E kalonin natën në sexhXHde dhe në këmbë (duke u falur), si dhe duke lexuar librin e Allahut (xh. sh.). Kur përmendej Allahu (xh.sh.), ata gjunjëzoheshin sikurse përthyhen pemët nga furtuna, ndërsa sytë u lotonin aq sa u lageshin rrobat.”
2. Kontrollimi i vetvetes. Myslimani duhet ta kontrollojë vazhdimisht vetveten, për të ditur nëse egoja e tij është duke plotësuar kushtet që Allahu i Lartmadhërueshëm kërkon prej saj. Ta shtrëngosh veten që të ndihet nën mbikëqyrjen e Allahut (xh.sh.). Në Kuranin famëlartë thuhet:
“...Ta dini se Allahu e di ç’ka në zemrat tuaja, andaj ruajuni prej Tij...” (Bekare. 235)
“Allahu është mbikëqyrës për çdo gjë.” (Ahzab.52)
Ndërsa Hazreti Pejgamberi (a.s.) ka thënë:
“Ta adhurosh Allahun sikur e sheh. Edhe pse ti nuk e sheh Atë , dije mirë se Ai të sheh ty.” (Buhariu dhe Muslimi)
Kjo është rruga që zgjodhën myslimanët e parë të devotshëm, të cilët e mposhtën dhe e edukuan egon, derisa arritën gradën e bindjes së plotë dhe të afërsisë ndaj Allahut të Madhëruar.
Mes të parëve tanë ka pasur prej atyre që kur dilnin prej xhamisë dhe u shkonte syri në haram. Atëherë ata e godisnin syrin duke thënë: “O syri im! Këtë dritë (syrin) me të cilën po shikon, ta ka dhënë Allahu; a nuk frigohesh që mund të ta marrë, apo ta ka krijuar këtë dritë që të shikosh haram?!”.
Sufjan Theuriu ka thënë: “Duhet ta ndjesh mbikqyrjen e Atij, të Cilit nuk i fshihet asgjë. Duhet të shpresosh tek Ai që e plotëson premtimin. Duhet të kesh kujdes nga Ai që ka në dorë dënimin.”
Abdullah ibn Mubarek i tha dikujt: “Ruaju nga Allahu”. Ai e pyeti: E si të ruhem nga Allahu? Ibn Mubareku iu përgjigj:
“Përpiqu të ndihesh gjithmonë sikur po e sheh Allahun e Madhëruar.”
Tregohet se një besimtar i devotshëm kaloi pranë një grupi njerëzish që po bënin garë në hedhjen e shtizës. Më tej pa një burrë që po qëndronte i vetëm larg tyre. Iu afrua atij dhe deshi t’i fliste, por ai foli i pari dhe i tha: përmendja e Allahut është më e ëmbël.
A je vetëm? - e pyeti besimtari i devotshëm.
Burri ia ktheu:
- Jam me Zotin dhe me dy melekët e mi.
Besimtari:
- Kush po fiton në këtë garë që po zhvillohet?
- Ai, i cili ka merituar mëshirën dhe faljen e Allahut të Lartmadhëruar.
- Nga është rruga?
Njeriu i vetmuar bëri me shenjë nga Qielli, e pastaj u çua dhe iku.
Abdullah ibn Dinari tregon: “U nisa me Omer ibn Hattabin (r.a.) për në Meke dhe në një pjesë të rrugës u ulëm për të pushuar.
Aty hasëm një bari delesh. Omeri (r.a.) i tha: O bari! Na shit ndonjë dele nga tufa jote! Bariu i tha se ai ishte skllav. Për ta provokuar, Omeri e këshilloi që t’i thoshte padronit të vet se delen e kishte ngrënë ujku. Por skllavi i tha: Po Allahut? Omeri qau, ndërsa të nesërmen e bleu ketë skllav dhe i fali lirinë."
Thuhet se kur ngeli vetëm me Jusufin (a.s.) Zylejhaja e mbuloi fytyrën e idhullit që adhuronte. Jusufi i tha: A po turpërohesh se mos të sheh ajo gjë e pajetë dhe pret që unë të mos turpërohem nga mbikqyrja e Sundimtarit Madhështor, Allahut (xh.sh.)?!
“Në çfarëdo pune që të jesh, çfarëdo gjëje që të lexosh nga Kurani dhe çfarëdo pune që të bëni (o njerëz), Ne jemi dëshmitarë, kur ju të thelloheni në të.” ( Junus, 61)