Rëndësia e kohës në jetën e njeriut është po aq e madhe sa edhe rëndësia e të gjitha veprimeve të tij në këtë botë. Koha është dhuratë, mirësi e dhënë nga ana e Allahut për krijesat, të cilat duhet ta shfrytëzojnë në mënyrë të drejtë dhe të saktë. Koha duhet shfrytëzuar në punë të mira dhe të dobishme për individin dhe për shoqërinë. Nuk duhet të guxojmë ta shfrytëzojmë në mëkate dhe veprime që janë në kundërshtim edhe me natyrën njerëzore.
Përderisa Zoti betohet në kohën, njeriu nuk do të ketë mundësi ta zhvlerësojë atë. Nëse e zhvlerëson rëndësinë e kohës, ai ka zhvlerësuar rëndësinë e jetës së vet. Koncepti dogmatik i njeriut për Zotin mund të ndryshohet ose edhe të marrë trajta jo të sakta. Madje disa mendime mund edhe të bien ndesh me identitetin kulturor dhe fetar të njeriut. Për asnjë moment nuk bën të lëshohet pe gjatë planifikimit të shfrytëzimit të kohës.
Gjatë jetës së tij njeriu duhet të mundohet në maksimum për arritjen e rezultateve të caktuara, të cilat do të jenë shkak për futjen në xhenet ose xhehenem. Po u humb dhe po u shkri në stuhitë e kohës, u humb dhe u bë pluhur e hi në gjendjen e tij të njëtrajtshme e cila dëmton atë dhe komplet shoqërinë njerëzore. Përderisa njeriu është një qenie e dobët dhe e mbushur plot me gabime, ai ka nevojë që të kthejë veten mbrapa në llogari personale për shfrytëzimin e çdo momenti në këtë botë. Nëse nuk i shfrytëzojmë të gjitha momentet në dobi tonën, ato do të na kthehen kundër nesh. Ne nuk do të kemi mundësi t’i përgjigjemi, madje as që do të kemi atë forcë të peshojmë veprat tona karshi hidhërimit, pra kohës. Ndoshta dikush e gjen veten të fuqishëm karshi kësaj krijese e cila di të lakojë në çdo moment gjendjen e njeriut modern. Shpesh herë i kemi dëgjuar njerëzit duke u ankuar për kohën, pra duke thënë se kohërat kanë ndryshuar. Në fakt kanë ndryshuar njerëzit, veset, traditat, lakmitë e tyre,sepse koha ka mbetur e njëjta. Të njëjtën kohë jetese ka pasur Ibn Tejmije, i cili ka shkruar 1000 libra, ashtu si një tjetër njeri i thjeshtë që ka jetuar vitet e tij. E njëjta kohë sot është si për një doktor shkence, i cili me një libër të nxjerrë gjatë tërë jetës së tij akademike, krenohet para botës, e njëjta kohë është edhe për dijetarin bashkëkohor Osman Nuri Topbash. (Allahu ia zgjatë jetën).
Koha është e njëjtë, por njerëzit janë të ndryshëm. Mjetet tekniko-teknologjike janë të njëjta, por përdorimi i tyre nga ana e njerëzve është i ndryshëm. Puna ndoshta ka të njëjtin emër si më parë, studim, hulumtim, por qëllimi është jo i njëjtë me atë të studiuesve dhe hulumtuesve të mëparshëm. Ndoshta sot puna bëhet për hir të dukjes, famës, interesit, duke u kamufluar përmes fjalës sikur bëhet për hir të Allahut. Ndërsa dikur puna bëhej për hir të Allahut dhe vetëm për hir të Tij. Prandaj edhe koha ishte shumë e bereqetshme nga ana e shfrytëzimit të saj për mirë. Emra të tillë si ata që ishin në të, mund të nxjerrim edhe sot nëse koha shfrytëzohet 9
në maksimum. Nëse nuk shfrytëzohet ajo, të gjitha përpjekjet për ta rikthyer kahun e mendimit kah fajësimi i kohës dhe do të ishte i kot.
Njerëzit parimisht pajtohen në koncepte të tilla se janë vëllezër, dhe se si të tillë duhet të vazhdojnë jetesën e tyre në këtë botë. Si të tillë, ato nuk duhet që të zhveshin punën në skajin e lakmisë pas të mirave të kësaj bote duke harruar esencën e shfrytëzimit të kohës. Qëllimi i ekzistencës sonë është adhurimi i Allahut xh.sh. dhe asnjë qëllim tjetër. Përderisa ky është qëllimi i ekzistencës sonë, atëherë nuk duhet të guxojmë të dalim në një rrugë tjetër dhe të bëhemi pre e kthetrave të djallit të mallkuar. Adhurimi i Allahut xh.sh. bëhet në shumë mënyra, e njëra prej mënyrave më efektive është të shfrytëzojmë kohën duke e falënderuar Atë, duke e përkujtuar, duke u falur, lutur, duke lexuar Kur`an, duke dhënë sadaka, kërkuar dituri, duke punuar për kafshatën e gojës, duke pasur kështu si qëllim kënaqjen e Allahut xh.sh..
Njeriu për të pasur një provim të lehtësuar në botën tjetër, patjetër që duhet të vërë vetveten në llogari përpara se ta llogarisin.
Hasan Basriu ka thënë: “Besimtari është vlerësuesi i vetvetes. Ai i kërkon llogari vetes për hir të Allahut. Llogaria në ditën e gjykimit do të jetë më e lehtë për ata që e kanë bërë këtë punë në dynja, ndërsa për ata që nuk e kanë kryer këtë gjë, do të ketë një llogari të vështirë.”
Njeriu që llogarit veten e tij në këtë botë, në fakt e shfrytëzon kohën ashtu si duhet dhe nuk ankohet në të për përtacinë e mangësitë e tij. Ai aspak nuk brengoset për dynjanë e humbur, por nuk mund të flejë rehat nëse ia ka ngrënë hakun dikujt, ose e ka shkelur dikë tjetër në nder.
Në një hadith të transmetuar nga Muslimi, Pejgamberi a.s. ka thënë: “Mos e shani kohën, sepse Allahu është koha.”
Allahu është zotëruesi dhe dirigjuesi i kohës. Ai bën që në kohë dhe rrethana të caktuara të ndodhin ngjarje të ndryshme, ngjarje të cilat ndoshta e ndërrojnë krejtësisht kahjen e globit. Secila kohë ka transformatorin e saj. Në çdo një shekull Zoti dërgon nga një reformues, i cili do të ripërtërijë fenë dhe do të lërë gjurmë të thella në shoqërinë njerëzore. Por, përtacët, të cilët mallkojnë kohën për shkak se sipas tyre koha paska qenë e padrejtë ndaj tyre, e shprehin haptas hipokrizinë ndaj Allahut xh.sh. dhe ndaj krijesave tjera në këtë botë. Disa ia adresojnë kohës mossuksesin e tyre në jetë, duke thënë: Më ka shkelur rrota e historisë, që në fakt e ka shkelur mungesa e vullnetit për punë dhe mungesa e përgjegjësisë në shfrytëzimin e kohës për të mirë, dhe se nuk është koha ajo që shkel njerëzit. Njeriu shkel veten jo koha, koha ecë dhe nuk ndalet. Ngaqë ajo dirigjohet nga ana e Allahut xh.sh. dhe është për të gjithë njerëzit e jo vetëm për ne. Ne si myslimanë kemi qenë gjatë shumë shekujve në gjumë të thellë, në gjumë të ariut, dhe jemi ankuar me kohën se koha na ka shkelur. Duke pasur në duar katër anët e rruzullit tokësor, duke pasur në duar fatin e gjithë popujve me emrin e Allahut, ne i humbëm ato, u shtrimë rehat në shtratin shekullor, ndërsa të tjerët shfrytëzuan kohën dhe sot po luajnë me ne. Edhe pse dekadat e fundit shohim një rizgjim të umetit islam në të gjitha sferat e jetës, prapë se prapë jemi shumë mbrapa të tjerëve.
Njeriu që ankohet dhe shan kohën, duhet të ketë parasysh gjithmonë se koha është Allahu. Ai duhet të jetë i kujdesshëm që të mos ankohet gjithmonë, por t’i bëjë punët sipas mundësive të tij, ngaqë askush nuk ngarkohet përtej mundësive, ndërsa shpërblimi i punës dhe suksesi është në dorën e Zotit. Ai njeri i cili mendon në kësodore veprimtarinë e tij në këtë jetë, padyshim nuk do të ketë kohë të ankohet as para njerëzve e as para Allahut. Të gjitha sprovat që do t’i ndodhin gjatë veprimtarisë së tij në këtë jetë, do t’i shndërroj në kënaqësi dhe në mundësi përfitimi e të mirash nga ana e Allahut xh.sh. Sprovimet do i shohë si një formë të forcimit të tij në thirrjen islame dhe asesi me sytë e dëshpërimit. Kjo ngaqë dëshpërimi nuk guxon që të ketë vend në mesin e besimtarëve myslimanë.
][/size]
Hamdi Nuhiju
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
