Ç’fjalë madhështore kjo, e cila bën që dielli i pendimit të bëj dritë në zemër e të ndriçojë gjoksin me nurin e hakut, me të cilin erdhi nga i Vërteti, -azze ue xhelë-, i Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-.
I Dërguari i Allahut, -sal-lallahu alejhi ue selem!-, ka thënë: “Për Allahun, Allahu gëzohet për pendimin e robit të Tij më shumë e më fortë se sa një njeri, i cili duke qenë në udhëtim, në një fushë të tokës merr strehë ndër hijën e një pemeje dhe bën gjum ndër të, e kur zgjohet nuk e gjen dot devenë e tij, dhe pastaj ngritet në një breg që të shikojë në mos po e sheh, mirëpo nuk e sheh, mirëpo ky pastaj sërish i ngjitet një bregut tjetër, por prap nuk sheh gjë, e atëherë thotë: Do të kthehem në vendin që isha, e të rri aty derisa të vdesë; E shkoi, e kur ja, deveja e tij po tërheq zvarrë kapistërin e vet; Pra, Allahu më shumë gëzohet për pendimin e robit të Vet, se sa ky për gjetjen e devesë së tij!”[1]
Allahu, -xhele ue ala!-, ka thënë: “O biri Ademit! Përsa kohë që më lutesh Mua e tek Unë shpreson, të fali, e s’më vjen vështirë! O biri Ademit! Nëse mëkatet e tua arrijnë kupën e qiellit, e pastaj më kërkon falje për to, t’i fali ty, e s’më vjen rëndë fare! O biri Ademit! Po sikur të në vish Mua me gabime po aq sa të mbushet e gjithë toka, e pastaj më takon Mua pa shirk, do të vi ty me po aq falje (sa e gjithë hapësira e tokës).
Nga arabishtja:Mirsim Maliqi
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
