Ajo çka e lartëson njeriun dhe udhëzon në rrugë të drejtë, është dija të cilën e praktikon në jetë. Sepse, dashuria dhe përulja (zbatimi i urdhrave hyjnore) bëhet me aq sa kemi njohuri. Mirëpo disa situata nuk lejojnë që njerëzit t’i arrijnë qëllimet e tyre. Nuk mund ta udhëzojnë nefsin e tyre në rrugë të drejtë. Një nga ato situata që përmendëm më lartë, është përtacia apo mërzia. Njeriu përtac ndjen kënaqësi nga ndeja ulur, shtrirja dhe fjetja. Këta njerëz duan të jetojnë në rehati. Për këtë arsye, ata nuk angazhohen me gjëra të tilla si leximi i librave, formimi i një biblioteke, përcjellja e punës së dijetarëve apo studimeve të tyre shkencore. Ashtu siç një njeri që nuk punon bëhet i varfër, ashtu edhe njeriu i cili dëshiron vetëm rehatinë bëhet injorant. Disa njerëz nuk dinë gjë tjetër veçse të argëtohen dhe zbaviten. Atyre u thonë, “O njeri, lëri më këta gjëra, kthehu pak nga Zoti, studioje shkencën”.
Njeriu duke lexuar, menduar, dëgjuar dhe duke i ndjekur shkencëtarët, shton dijeninë. Xhamitë janë vende ku të gjithë mund të përfitojnë një pjesë të dijes. Ai që e fal namazin në xhami dhe më pas dëgjon edhe ligjëratën e hoxhës, me siguri se ngrihet niveli i tij arsimor dhe shpirtëror.
Shpirti i çdo njeriu është i etur për njohuri. Nuk janë organet ato që e kuptojnë dijen, por është shpirti, zemra dhe gjendja jonë e brendshme. Dija e ringjall shpirtin tonë.
Dija nuk është e mjaftueshme të mësohet vetëm nga një person. Bukuria e dijes kërkohet në përfundim të saj. Dija njeriun e udhëzon në rrugë të drejtë dhe e përmirëson. Për shembull, një njeri i cili mundohet ta mësojë Islamin, e sheh se në Islam pijet alkoolike dhe zinaja janë të ndaluara rreptësishtë, kurse dhënia e zeqatit është farz. Tamam, u bë! Këto i kuptoi. Atëherë, këto menjëherë duhet t’i zbatojë. Pasi t’i ketë zbatuar këto me sukses, përsëri fillon të lexojë dhe kësaj radhe sheh se thashethemet(gibeti) dhe kamata janë të ndaluara, kurse ushqimi dhe pijet hallall janë farz. Menjëherë duhet të fillojë që t’i zbatojë edhe këto. Vazhdon të mësojë akoma; është e ndaluar tallja me të tjerët, kurse pajtimi me fatkeqësitë dhe me caktimin e Zotit (kaderin) është farz. Edhe këto duhet t’i praktikojë në jetë.
Ai që posedon dije dhe nuk e praktikon, është si një librari që nuk qarkullon. Libraritë vite tëra bartin libra të shumta nëpër raftet e tyre, mirëpo asnjëri prej tyre nuk mund të hyjë në xhenet. Nëse dija nuk e shtyn zemrën (botën shpirtërore) të funksionojë, nuk praktikohet, atëherë nuk mund të vërehet krijuesi i shkaqeve. Ata që e krahasojnë veten e tyre me më të lartit nga aspekti material dhe që janë të shqetësuar, ngaqë nuk i posedojnë mjetet financiare që i kanë të pasurit, nuk janë duke e kuptuar vlerën e gjendjes së tyre aktuale. Gjendja rreth dijes duhet të jetë e këtillë: duke shikuar lartë, duhet menduar që secili mund t’i shtojë njohuritë ndaj dijes. Duke shikuar poshtë, duhet thënë që dijen që e posedojmë mund t’ua përcjellim edhe atyre. Do të lexojmë, do të kuptojmë, do të jetojmë për hir të Zotit, që dija jonë të ketë dobi për veten tonë dhe për të tjerët. Nëse njeriun do t’ia ngjasonim një peme, momentin kur të tjerët do të fillojnë që të konsumojnë fruta nga kjo pemë, pema do të jetë e lartësuar në nivelin e njeriut. Të posedosh dije nuk do të thotë që mendjen ta bësh sikur një mal plot me dije. Nëse në këtë mal do të lind nuri (drita) i Islamit, atëherë e vërteta ndahet nga jo e vërteta, kështu që pronari i dijes merr epitetin e një Dijetari. Ta praktikosh dijen në jetë do të thotë të jesh pronar i vërtetë i dijes. Zoti na i mundësoftë të jemi pronarë të vërtetë të dijes dhe gjithashtu të na mundësojë që të përfitojmë dobi prej dijes së tillë dhe të mos lejojmë kurrë nefsin tonë që të na largojë nga porta e dijes.