Shpresuam se do të ishim të qetë si pemët e një pylli të dendur në botën e re të brezave ngadhënjimtarë. Si për çudi, e shkuara rikthehet prapë në skenë për të na kujtuar se zakoni njerëzor prej Kabili nuk është shfarosur ende, përveçse ka mbetur si një forcë e fshehur. Teksa prerjet e kokave të njerëzve marrin dhenë në krejt këtë botë të vogël mjetesh teknologjike, ne bëhemi dëshmitarë gjithashtu të mungesës së forcës jo vetëm për të replikuar, por edhe për të dënuar me krejt mjetet atë çka po ndodh rëndom në disa vende të ashtuquajtura Islame. Në kohë lufte, njerëzit e paqes vihen më së paku re, edhe pse ata janë më të shumtë në numër. Janë ata që ecin në këtë botë, krejt si miqtë e Habilit, ai që zgjodhi rrugën e mirë që në agun e historisë, për të qenë fillimi i një karvani të gjatë deri në mbarim të këtij udhëtimi të përkorë, që duket sikur rron në përjetësinë e vet të pakohë.
Pikërisht, ne myslimanët e mirë jemi ata që endemi dhe rropatemi për të shkuar drejt asaj rruge, që Allahu vetë na e dalloi në Kur’anin famëlartë! Këtë, duhet ta dëshmojmë fort, ta themi me zë, të tregojmë se ëndrra dhe shpresa jonë nuk varet mbi tytat e armëve dhe as shteteve të kalifateve. Ëndrra jonë është brenda nesh. Është ajo formë e madhe durimi që nuk pushon së praruari gjer sa të ikësh; pikërisht xhihadi i madh! Është ajo forcë që na i mbush shpirtrat tanë me dritë, e përtej tyre, bota duket krejt e pavlerë dhe shtetet fantazma të gjalla dhe robërues njerëzish të etur për pushtet. Ëndrra jonë është xheneti dhe urat për të shkuar janë endje të ngadalta pëlhurash, me të cilat krijojmë lidhjen tonë të madhe. Ashtu të përulur në durim, duhet t’u rezistojmë tundimeve kalimtare të kësaj bote të mjerë, për të mos rënë në asnjë çast, as edhe një çast të vetëm në kurbën e ndotur të saj. Tërë jeta jonë është veçse një përpjekje e gjatë dhe e gjallë për t’u treguar edhe më të pabindurve rrugën tonë të ndritur. Ja ashtu, siç Profeti ynë bëri; përpjekje pa fund te xhaxhai për t’i treguar rrugën e drejtë, qindra ditë pritjeje. Sepse vetëm kështu, Ai mundi të ndërtonte këtë perandori të madhe vlerash; sepse vetëm kështu mundi të formësonte Islamin e bekuar, për ta lënë si pasuri të madhe të njerëzimit, si një baule margaritarësh!
Ne nuk na u desh shumë punë për ta nisur rrugën, vetëm se shumë mend për të shkuar tek ajo. E kush e gjeti, nuk mund të ishte tjetër vetëm se në anën e paqes. Edhe kështu, dashtë Allahu do të mund të fitohet xheneti, pa qenë e nevojshme, pa menduar as edhe një çast për të shkuar tek armët! Armët që vrasin mundësitë, vrasin shpresat e për më tepër mund të vrasin edhe përjetësinë! Sepse asnjëherë nuk i dihet kur Zoti mund ta udhëzojë një njeri, e nëse ndërkohë ndaj tij hidhet plumbi, të gjitha rrugët e tij janë mbyllur me këtë botë, këtu ku mbillen farat e bekuara të parajsës dhe ëndrrat e zeza të ferrit. Ja pra, pse duhet të jesh në anën e paqes, njësoj si ata njerëz të mirë, ata mijëra evlia që erdhën dhe ikën nga kjo botë, të heshtur, të qeshur nëpër qoshe qytetesh e rrugica fshatrash. Ne jemi me ata që sakrifikuan jetën e tyre për hir të kauzës dhe kurrë nuk u dëgjuan, kurrë nuk u mburrën me të madhe se mund të ishin kalifë, drejtues, pushtetarë.
Ne jemi me ata që i “harruan” veprat e mira që bënë dhe që përveç pengesës në rrugë që hoqën, përkëdhelën jetimët e u dhanë shpresë të varfërve. Këta janë njerëzit e Islamit, këta janë përfaqësuesit e tij! Teksa të angazhuar janë për një botë më të mirë, kurrë nuk u erdhi nëpër mend të vrasin, të zhdukin tjetrin që nuk i përngjason atyre. Janë ata që me zemrat e tyre të bardha e të gjera, mbështollën me dashuri gjithkënd për t’i treguar thelbin e dashurisë dhe mëshirës mbi të cilat është ngritur Islami. Janë ata, që më shumë u kujdesën dhe u shqetësuan për xhenetin se sa për pushtetin në këtë botë. Janë ata që e vranë kalimtaren për t’iu bashkuar të përjetshmes. Ata që e kuptuan se marrëzia pas botës është vetëm një lojë pa interes, që soset sa hap e mbyll sytë. Janë ata që njeriun e panë si krijesë të Zotit dhe për këtë duhej vlerësuar. Janë ata që i kapërcyen dallimet për të qenë bashkë për një botë më të mirë. Ata që mbajnë gjallë dialogun për t’u kuptuar me “tjetrin” e për të qenë shembulli i mirë, për të qenë mik i Habilit!
Rejan Islami /Drita Islame/