Admin Administrator
Numri i postimeve : 8520 Data e regjistrimit : 02/07/2009 Mosha : 42 Nacionaliteti-Sheti : Tetovë-Maqedoni
| | [Tregim islam] E ftova në takim gruan që nuk ishte bashkëshortja ime | |
Kohën e fundit dola me një grua e cila nuk ishte bashkëshortja ime. Kjo ishte ideja e saj, e bashkëshortes sime, duke më inkurajuar me fjalët: "Unë e di se sa shumë e dashuron". Gruaja me të cilën bashkëshortja ime ka kërkuar të dal dhe të kaloj kohën ishte nëna ime, e cila ka 19 vite që është e ve. Punët e biznesit dhe të jetës së përditshme, obligimet ndaj tre fëmijëve dhe përgjegjësitë që i kam ndaj tyre më kanë shtyrë që ta takoj shumë rrallë. Një ditë e mora në telefon dhe e ftova për darkë, e ajo më pyeti: “A je mirë”, sepse nuk ishte mësuar ta thërras aq vonë, prandaj ishte shqetësuar. I thashë: "Po, jam shumë mirë, por dua që të kaloj pak kohë me ty, nënë." Ajo më pyeti: "Vetëm ne të dy?" Mendova pak, dhe pastaj iu përgjigja: "Po, vetën ne të dy... do të kisha shumë dëshirë." Të enjten, pas punës, shkova te ajo, isha pak i shqetësuar, por e vërejta se edhe ajo, gjithashtu, ishte e shqetësuar. Ajo priste te dera, e veshur shumë bukur, më duket se kishte veshur fustanin e fundit që babai ia kishte blerë para vdekjes së tij. Ajo buzëqeshi si një engjëll dhe më tha: "Unë i thashë të gjithëve se sot do të dal me djalin tim, ata u gëzuan dhe mezi presin të dëgjojnë se çfarë do t’ju tregoj kur të kthehem.” Shkuam në një restorant të pazakontë, por të bukur dhe të qetë. Nëna më mori nën krahun e saj si të ishte zonja e parë. Kur u ulëm, unë fillova të lexoja menynë, sepse shikimi i saj ishte dobësuar dhe nuk mund t’i lexonte shkronjat e vogla. Derisa lexoja, ajo më shikoi me një buzëqeshje të gjerë në buzët e saj të rrudhosur dhe më tha: "Edhe unë të lexoja ty kur ishe i vogël.” "Tani është koha që ta kthej një pjesë të borxhit, prandaj ti vetëm pusho”, i thash unë. Biseduam shumë, këtu nuk kishte asgjë të pazakontë, vetëm tregime të vjetra, duke harruar plotësisht orën e cila kishte kaluar mesnatën. Kur u kthyem dhe arritëm në derën e shtëpisë së saj ajo më tha: “Pranoj të dalë përsëri, por me shpenzimet e mia." Ia putha dorën dhe u ndava nga ajo.. Pas disa ditësh nëna ime vdiq nga një atak në zemër. Kjo ndodhi shumë shpejt, kështu që nuk munda të bëja asgjë për të. Pas disa ditësh, përmes postës më erdhi një letër nga restoranti ku kisha darkuar me të. E hapa letrën. Ishte shkrimi i nënës: "Kam paguar paraprakisht, e di se nuk do të jam e pranishme, por gjithsesi kam paguar darkë për dy - për ty dhe bashkëshorten tënde. Ajo natë ka qenë shumë domethënëse. Të dua, djali im!" Në atë moment, e kam kuptuar domethënien e fjalës "dashuri" apo "të dua" dhe çfarë do të thotë kur pala tjetër e ndien dashurinë tonë. Asgjë nuk është më e rëndësishme se prindërit, sidomos nënat. T'ju dhurojmë kohën që ato e meritojnë, sepse ajo është e drejtë e Allahut dhe e drejtë e tyre, këto gjëra nuk duhet vonuar. E pyetën Abdullah Ibën Omerin: "Nëna ime është e moshuar, nuk mund të lëvizë fare dhe më duhet ta bart në çdo vend, madje edhe kur kryen nevojën. Nganjëherë nuk ka fuqi që ta përmbajë veten, kështu që e kryen nevojën duke qenë në duart apo në shpinën time. A mendon se e kam kryer obligimin ndaj saj?” Abdullah Ibën Omeri u përgjigj: "A ke harruar fëmijërinë tënde kur edhe ti veproje kështu me nënën tënde? Ti po i shërben duke shpresuar vdekjen e saj, ndërsa ajo të shërbente ty, me gjithë mundimet dhe lodhjet që kishte, duke shpresuar jetën dhe lumturinë tënde." | |
|