Ramazanin e fundit bashkë me Amrin tim, para se të shpërngulej në ahiret, namazin e teravisë e falëm në një xhami lokale të Aleksandrisë.

Mijëra njerëz u falën para xhamisë, afër detit.
Pasi përfundoi namazi, një grup të rinjsh filluan të mblidhnin ndihma për muslimanët e Somalisë. Mora diçka nga paratë tona, i vëra ato në dorën e Amrit, e ai ia dha njërit prej tyre.
Rrugës, duke u kthyer në shtëpi, më tha: “Esma, mendoj se nuk po japim mjaft sadakë ...” Mori disa para nga portofoli i tij, dhe m’i vuri në dorën time që t’ia jap gruas së moshuar e cila ishte ulur pranë rrugës... e ajo bëri një dua për ne. Kjo është një nga gjërat e fundit që i kemi bërë së bashku.
Sadakë ... nga dora e tij në timen ... nga dora ime në të tijën ... Kështu vepronim ne së bashku, me dashuri. Kur e kuptoni se ekziston një ndjenjë më e madhe e dashurisë, atëherë jepni bashkë, mësoni bashkë, dhe ashtu bashkë bëheni më të mirë.
Edhe Ramazani i parë edhe i fundit me Amrin ishin të mbushur me gjëra të tilla, ato mbetën me mua edhe sot, kur ai nuk është më. Fytyra e Amrit duke dalë nga xhamia, me mjekrën e lagur me lot ende qëndron para syve të mi. Kurrë nuk më ka treguar pse atë Ramazan qante më shumë në namaz, por as unë kurrë nuk e kam pyetur.
Një nga shumë gjërat që i kam mësuar nga Amri është që të japë sadakë. Jo vetëm duke u dhënë të holla atyre që kanë nevojë, por duke e japë veten time familjes, miqve dhe shoqërisë ... Mendoj për sadakanë e cila rrezaton mirësi dhe ndershmëri kudo që shkoni; të jepni nga ajo që është më me vlerë- zemrën, buzëqeshjen, dashurinë dhe fjalët e mira ... Në të vërtetë, ne as që e kuptojmë se çfarë do të thotë sadaka. Nuk do të thotë se ata që japin janë të pasur. Në të vërtetë, ata që vazhdimisht japin, ata veten e shohin si nevojtarë, nevojtarë për mëshirën dhe faljen e Allahut. Ata duan t’ju lehtësojnë problemet e të tjerëve, në mënyrë që Allahu t’jua lehtësoj problemet e tyre në Ditën e Gjykimit. Unë mendoj se Amri ka kuptuar se sa kishim nevojë, unë dhe ai, për këtë, dhe u përpoq që veten e tij të ma dhuron mua, vajzës tonë, miqve dhe shoqërisë .. dhe kurrë nuk u ndal ta bëj këtë, derisa u kthye te Zoti i tij dhe martirizua në sheshin R’abia.
Kurrë nuk pushoi të flas të vërtetën, të thirr për drejtësi, dhe kurrë nuk është ndalur të jetë ai që është. Gjithmonë, në xhepin tij ka mbajtur Kur'anin dhe e lexonte sa herë që kishte mundësi ta bënte këtë; hatmen e bënte 3 herë në muaj, d.m.th., çdo 10 ditë. Atë Ramazan, disa ditë para Bajramit, u martirizua në R’abia. Çfarë fundi i mrekullueshëm i një jetë të mrekullueshme!
Sa i pazakontë është sot Ramazani pa atë ... dhe sa shumë prej nesh nuk do ta presim Ramazanin e ardhshëm? Të gjithë, në të ardhmen, do të humbasim të dashurit tanë dhe ata do të na humbasin neve! Por Kur'ani do të mbetet shoqëruesi më afërt dhe më i ëmbël, në këtë botë dhe në botën tjetër.
O Allah duaje Amrin më shumë se që unë kam mundur ta dua, dhe merre nën mëshirën Tënde ...