“Afrohuni, afrohuni dhe bashkohuni me ne, se ne jemi populli që jemi lidhur me dashuri pas Zotit! Afrohuni, afrohuni përmes derës së dashurisë dhe bashkohuni e qëndroni me ne! Afrohuni, le të flasim me njëri-tjetrin nëpërmjet zemrave tona!
Le të flasim në heshtje, pa veshë e pa sy!
Le të qeshim së bashku pa gojë ose pa zë, le të qeshim së bashku si trëndafila!
Ja mendimi, le të shohim çdo njeri tjetër që nuk nxjerr asnjë fjalë apo tingull.
Më pas ne jemi të gjithë të njëjtë, le t'i thërrasim çdo tjetri prej zemrave tona, ne nuk do të përdorim buzët ose gjuhën tonë.
Si janë bashkuar duart tona së bashku, po ashtu të flasim dhe ne me zemrat tona të bashkuara!
Zemrat tona rrahin me gjallëri kur shohin të valëvitet flamurin e dashurisë.
Ne jemi ndërthurur me dashuri që jeta jonë të bëhet krejtësisht e varur nga dashuria dhe ne i dedikojmë shpirtrat tanë për të.
Kur jetojmë, ne jetojmë me dashuri, kur vdesim, ne vdesim me dashuri.
Në çdo frymëmarrje, ne e ndjejmë dashurinë me gjithë ekzistencën tonë.
Ajo është zjarri ynë ngrohës në të ftohtë dhe oazi ynë freskues kur është nxehtë.
Në këtë botë të tejpërdhosur, ku e keqja është kudo, nëse ka diçka që ka qenë lënë e paprekur dhe e pastër, kjo është dashuria. Midis të gjitha stolive të venitura të kësaj jete, nëse është një bukuri që ka ruajtur shkëlqimin dhe magjinë pa u fishkur, kjo është gjithashtu dashuria. Asgjë më të vërtetë dhe të qëndrueshme se dashuria nuk ka në çdo komb ose shoqëri të kësaj bote. Kudo ku është dëgjuar zëri i dashurisë, i butë dhe i ëmbël si një ninullë, të gjithë zërat e tjerë, të gjithë instrumentet, kanë heshtur dhe të gjithë të bashkuar kanë soditur në qetësi me përqëndrimin e tyre melodik.
Ne mund ta përmbledhim këtë koncept në një ide bazuar në një thënie të Profetit, paqja dhe bekimi qofshin mbi të, sipas së cilës, “Një besimtar është pasqyrim i besimtarit tjetër.”
Ne mund ta shprehim të përgjithësuar kështu këtë thënie: “Një njeri është pasqyrim i njeriut tjetër.” Nëse jemi në gjendje t'ia dalim në krye kësaj si edhe të jemi të aftë të kuptojmë dhe të çmojmë pasuritë e fshehura brenda çdo njeriu tjetër, ne do të kuptojmë gjithashtu si janë lidhur këto pasuri me Zotin e tyre të vërtetë dhe në këtë mënyrë ne do të pëlqejmë çdo gjë në këtë gjithësi që është e bukur, e dashur, ose të dashurit që bëjnë pjesë tek Ai.
Dora nuk mund të kërkojë të krahasohet me këmbën, gjuha nuk mund të kritikojë buzën, sytë nuk mund të shohin shkarjet e veshëve, zemra nuk mund të përleshet me mendjen.
Pra, nuk ka dyshim që një njeri që është blinduar me dashuri, nuk kërkon tjetër armë. Sigurisht, dashuria është mjaft e fortë për të ndaluar një plumb, madje, një gjyle topi.
Interesi ynë në kushtet tona dhe dashuria jonë për njerëzimin - që është aftësia jonë për të përqafuar krijesat – është besimi në njohuritë dhe inteligjencën tonë për të njohur esencën, aftësia jonë për të zbuluar veten dhe për të ndjerë lidhje me Krijuesin tonë.
Siç jemi të gjithë gjymtyrë të një trupi të njëjtë, duhet ta shuajmë këtë dualitet që prish pikërisht harmoninë tonë. Ne duhet ta pastrojmë udhën për të bashkuar njerëzit dhe kjo është një prej rrugëve të mëdha në të cilën Zoti u dhuron sukses njerëzve në këtë botë dhe kjo është rruga me të cilën Ai e shndërroi këtë botë në një parajsë.
Duke ecur në këtë rrugë, dera e parajsës do të jetë e hapur dhe gjerësisht në gjendje të na japë një mirëseardhje të ngrohtë.
Tani e tutje ne duhet t'i largojmë të gjitha mendimet dhe ndjenjat që na ndajnë dhe të nxitojmë të përqafojmë njëri-tjetrin me ndjenjën e dashurisë dhe bashkimit!
Një njeri që jeton me dashuri, është lumturuar prej dashurisë dhe ka mbuluar të tjerët përreth ose gëzimin e tij me dashuri. Në fjalorin e njerëzimit, dashuria është jetë. Ne e ndjejmë dhe e kuptojmë njëri-tjetrin me dashuri.
Zoti i Plotfuqishëm nuk ka krijuar një marrëdhënie më të fuqishme se dashuria, këtë zinxhir që lidh njerëzit me njëri-tjetrin. Në fakt, bota nuk është asgjë tjetër veçse një rrënojë pa dashurinë që e mban atë në këmbë, të pastër dhe plot jetë.
Xhindet dhe njerëzit kanë mbretërit e tyre; bletët, milingonat dhe termitet kanë, po ashtu, mbretërit e tyre; për secilin prej tyre ekziston një mbretëri dhe një mbret. Mbretërit dhe mbretëreshat vijnë në fuqi në rrugë të ndryshme dhe ngjiten në fronet e tyre shpesh me luftë dhe viktima.
Kurse dashuria është mbret që mbretëron në zemrat tona jo duke shkaktuar përleshje dhe viktima.
Gjuha dhe buzët, sytë dhe veshët kanë vetëm një vlerësim për sa kohë mbajnë flamurin e dashurisë, ende dashuria është vetëm e çmueshme në vete dhe për vete.
Zemra, pavioni i dashurisë, është shumë e vyer për atë që mban brenda. Kështjellat mund të mposhten pa gjakderdhje por thjesht duke valëvitur flamujt e dashurisë në ballë të tyre.
Mbretërit bëhen ushtarë të dhembshurisë kur mposhten prej ushtarëve tëdashurisë.
Autorë : : Bujamin Salija.
|.Historian. |
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
shum teme e mir me pelqeu teper Allahu ju shperblefte ...
