Ndoshta e keni harruar Nadijen, vajzën të
cilën e kanë dhunuar qenët e okupatorit në burgun e keq-njohur Ebu Garibin. Të
ju kujtojmë, ky është rrëfimi i saj ashtu se si ajo tregon. Ajo pas lirimit nga
burgu nuk është hedhur në përqafimin e familjes së saj, ashtu siç do të kishte
vepruar çdo i burgosur tjetër i keq trajtuar dhe i keq ardhur, i burgosur i cili
është i mallëngjyer për familjen e tij.
Nadia ka ikur në momentin e njëjtë pas lirimit nga burgu,
jo për shkak të ndjenjës së turpit e cila do ta përcillte, por për shkak të asaj
se çfarë ndodhte me të burgosurat irakiane të cilat keqtrajtoheshin, dhunoheshin
dhe maltretoheshin nga ana e të paguarve amerikan në burgun e Ebu Garibit, burg
muret e të cilit rrëfejnë tregime të dhembshme dhe të tmerrshme të burgosurve të
saj, por atë që na e rrëfen Nadia nuk është ”rrëfim” por kjo është e Vërtet!
Nadia fillon tregimin e saj, ashtu siç është shpallur në
revistën “Al-Wassat”.
“Kur isha në
vizitë te të afërmit e mijë, u befasuam për arsye të bastisjeve të cilat i
vepronte ushtria e okupatorit amerikan dhe para bastisjes së asaj shtëpie gjetën
një sasi të armëve të lehta për këtë arsye i burgosën të gjithë ata që ishin në
shtëpi duke më përfshirë edhe mua.
Kot u mundova
që ta bindi përkthyesin i cili ishte në përcjellje të patrullës amerikane, se
unë isha vetëm mysafir. Kam qarë dhe i kam lutur, bile edhe më ka rënë të fikët
nga frika gjatë rrugës për në Ebu Garib.
Nadia tregon
më tutje: ”Më vendosën në një qeli të ndytë, të errët dhe të vetmuar, kam pritur
që të më lirojnë pas hetuesisë e cila do të tregon se unë nuk kisha kryer asnjë
krim”.
Ajo më tutje shton, derisa lotët i shkonin nëpër faqe, të
cilët ishin fakt për sinqeritetin e saj dhe tmerrin nëpër të cilin kishte
kaluar.
“Dita e parë ishte e vështir, dhe nuk isha mësuar në erëra
të këqija pasi që qelia ishte e errët dhe me vlagë, ndërsa unë më shumë nga
frika e cila më kaplonte çdoherë e më shumë. Qeshja e ushtarit jashtë qelisë më
bëri që të frikohem edhe më shumë, isha e tmerruar për shkak të asaj që më
priste, për herë të parë e hetova se gjendem para një brenge të madhe dhe se kam
shkelur në një hapësirë të botës së pa njohur, dhe se prej saj nuk do të dal
ashtu siç kam hyr.
Në mes të
këtyre mendimeve dhe paramendimeve të turbullta, e ndjeva një zë femre me aksent
arab, zërin e ushtarit të armatës së okupatorit amerikan. Menjëherë më tha: ”As
që kam mundur të paramendoj se tregtarët irakian të armëve janë femra”.
Sapo kam filluar të flas t’ia sqaroj rrethanat e
incidentit, filloi të më godas ashpër, qava dhe bërtita: Pasha Allahun...unë jam
e pafajshme...e pafajshme”.
Atëherë
ushtarja filloi të shaj dhe të mallkoj me fjalë të cilat nuk i kisha pritur që
do ti dëgjoj ndonjëherë, atëherë filloi të më përqesh, duke thënë se më ka
shikuar përmes satelitit tërë ditën dhe se teknologjia amerikane mund ta
përcjell armikun e tij edhe në dhomat e tyre të fjetjes.
Atëherë qeshi
dhe më tha: “Të kam shikuar dhe të kam parë edhe kur ke quar dashuri me
bashkëshortin tënd”.
I thash me
një të habitur: “Unë nuk jam e martuar…”, pas kësaj më rrahu më shumë se një orë
dhe më detyroi që të pijë një gotë ujë për të cilën më vonë e kam kuptuar se
kishte qenë e përzier me mjete të forta për gjumë. Jam zgjuar vetëm pas dy
ditëve dhe e pash vetën se isha e zhveshur dhe menjëherë e kam ditur se kam
humbur diçka që nuk mund të ma kompensoj asnjë ligj tokësor, isha e dhunuar.
U bëra histerike, fillova ta godas murin me kokë, pas kësaj
në qeli hyrën pesë ushtarë në krye më ushtaren, filluan të më rrahin dhe të më
dhunojnë derisa qeshnin dhe e lëshonin muzikën me zë të lartë. Kalonin ditët,
dhe dhunimet përsëriteshin për çdo ditë dhe çdo dhunim i ardhshëm bëhej më
brutal se ai më parë.
Nadia shtoi
edhe këtë, në mënyrë që ti përshkruaj veprat e tmerrshme të kriminelëve
amerikan: “Gati pas një muaji, një ushtar amerikan i zi, hyri në qeli dhe mi
hodhi dy rrobe të ushtrisë amerikane dhe më tha me një zë të thyer arab që ti
veshi. Pasi që ma hodhi thesin në kokë më shpiu deri te banja ku gjendeshin
gypat me ujë të ftohët dhe të nxehtë dhe më tha që të bëjë një dush dhe shkoi.
Edhe përkundër dhembjes dhe lodhjes që ndihsha, edhe
përkundër shumë plagëve që i kisha nëpër tërë trupin tim, e lëshova pak ujë
nëpër trup dhe para se të përfundoj hyri ai i ziu në banjë derisa unë isha duke
bërë dush. U frikova dhe nga frika e godita me një enë në fytyrë, përgjigjja e
tij ishte e ashpër. Ashpër më dhunoi dhe më pështyu në fytyrë. U kthye prapë së
bashku me dy tjerë dhe më dërguan prapë në qeli. Tretmani i tyre vazhdoi…më
dhunonin me nga dhjetë herë në ditë, që edhe la plagë në shëndetin tim.
Nadia vazhdon
me zbulimin e të ligave mbi femrat irakiane: ”Pas më shumë se katër muaj, tek
unë erdhi një ushtare, ndryshonte nga ushtaret tjera sipas asaj që quhej Maria,
dhe ajo më tha se sot gjendem para një rasti të artë… oficer me pozitë të lartë
do të na vizitojnë sot, nëse sillesh pozitivisht me ta…ndoshta do të lirojnë,
sidomos kur jemi të sigurt se je e pafajshme.”
I thash asaj:
”Nëse jeni të sigurt në pafajësinë time, pse nuk më lironi që të shkoj?”
Bërtiti në mua me zë të nevrikosur: “E vetmja mënyrë që të
kesh mundësi ta sigurosh lirimin është që të bashkëpunosh me neve!”
Më shpiu në banjë që të pastrohem. Dhe shikonte se si
pastrohesha me një shkop gome të rëndë në duar duke më goditur me të çdo herë
kur i refuzoja urdhrat e saj. Më dha një kuti me kozmetik dhe më tërhoqi
vërejtjen që mos të qaj në mënyrë që mos ta dëmtoj makijazhin. Më dërgoi në një
dhomë në të cilën nuk kishte asgjë përveç krevateve në tokë dhe u kthye një orë
më vonë së bashku me katër ushtarë të cilët bartnin kamerë. Me dhunë i hoqi
rrobat nga unë, filloi të më shaj sikur të ishte burrë, dëgjova qeshjen e
ushtarëve dhe muzikën me zë të lartë.
Katër
ushtarët na fotografonin duke i kushtuar kujdes fytyrës sime, duke më thënë që
të buzëqeshëm ose në të kundërtën do të më mbysin. E mori pushkën te njëri nga
ushtarët dhe i gjuajti katër plumba rreth kokës sime, duke u betuar se të pestin
do ta përfundoj në kokën time. Pastaj katër ushtarët më dhunuan, nga e cila më
ra të fikët. Mu kthye vetëdija dhe e gjeta vetën me plagë dhe me shenja të
kafshimit, me gërvishtje dhe djegie nga cigarja nëpër trupin tim.
Nadia u ndal me tregimin, duke i lejuar lotët që ti
rrjedhin nëpër faqe. Më tutje thotë ajo: ”Një ditë më pas Marija erdhi të unë që
të më thotë se kam qenë e mirëpritur dhe se do të më lirojnë pasi që ta shikojmë
xhirimin të cilin e kishin bërë me mua”.
Vazhdon ajo:
”E shikova xhirimin me mundim dhe pastaj ajo më tha, Zoti të ka krijuar për
arsye të argëtimit tonë!. Aty më shkrepi hidhërimi dhe e sulmova, edhe përkundër
frikës time, dhe sikur mos të kishte ushtarë që të intervenonin do ta mbytsha.
Atëherë filluan të gjithë të më rrahin. Pas kësaj, një muaj askush nuk mu afrua,
ditët e fundit në burg i kam kaluar duke ju drejtuar Allahut, subhanehu ve te
ala, me dua që të më liroj nga ky vend.
Pastaj erdhi
Marija me disa ushtarë të tjerë dhe mi dha rrobat në të cilat isha burgosur. Më
futën në veturë Hamer prej të cilës më hedhën në autostradë afër Ebu Garibit,
duke mi dhënë një mijë dinar (diku rreth 5 dollar).
Nuk u ktheva
në shtëpi e cila ishte afër vendit ku më kishin burgosur. U frikova nga
reaksioni i familjes sime. Vendosa që ta vizitoj një kushëri që të kuptoj se
çfarë ka ndodhur në shtëpi gjatë mungesës sime. Dhe kuptova se vëllai imë ka
organizuar për mua xhenazen para katër muajve, duke më numëruar si të vdekur.
Kuptova se në shtëpi më pret thika e nderit. Shkova në Bagdad ku më pranoi një
familje e mirë në shtëpinë në të cilën punoja për ta si gjellëbërëse dhe
edukatore.
Nadia me habi, me hidhësi dhe keqardhje bënë pyetje: Kush
do të dëshiroj që ta fik flakën në zemrën time? Kush do ta kthej virgjenitetin
tim? Dhe cili ishte faji imë për tërë këtë që ka ndodhur? Cili ishte faji i
familje sime dhe fisit tim... dhe foshnja në barkun tim për të cilin nuk e di
kush është babai i tij?...
Tani keni të
drejtë ta dini se ku gjendet ajo: Nadia ka vendosur që të jetë njëra nga
muxhahidet e cila ka sakrifikuar në një sulm me bombë në patrullën amerikane në
Ebu Garib, aty ku e kishin dhunuar. Allahu, subhanehu ve teala e mëshiroftë
shpirtin e saj dhe e vendostë në gjerësitë e Xhenentiti!Amin!
E
marrë dhe e përkthyer nga Blogi i vëllait Hiba El-Shamiriu.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
