"Salimi i Vogël"

Tregim për Salimin e vogël


Nuk i pata kaluar të tridhjetat kur gruaja ime lindi djalin tim të parë… Ende më kujtohet ajo natë.Mbeta deri në fund të natës në një koridor pushimi…Ishte natë e mbushur përplotë me fjalë të kota, madje me përgojim dhe gjëra të ndaluara… Kryesisht unë isha ai që i bëja të qeshnin të tjerët.Përgojoja njerëzit ndërsa të tjerët qeshnin.Më kujtohet mirë se atë natë i pata bërë të qeshin shumë… Kisha prirje për imitim të njerëzve.Kisha mundësi të ndryshoj zërin deri në atë masë, sa që mendoje se vet njeriu,të cilin jam duke imituar dhe duke u tallur me të, është duke folur.Po,talleja me këtë dhe atë,askush nuk më shpëtonte, madje as shokët e mi… Disa njerëz patën filluar të më largohen vetëm e vetëm që t'i shpëtojnë gjuhës sime…Më kujtohet atë natë, talleja me një të verbër, i cili kërkonte ndihmë në një treg. Ajo që është edhe më e çuditshme se unë ia vura këmbën përpara,kështu që ai u rrëzua.Nuk dinte se çfarë të thoshte.Qeshja ime filloi të dëgjohej në treg.U ktheva në shtëpi vonë.Gruan e gjeta duke më pritur…Gjendja e saj ishte vërtetë për të të ardhur keq.Me tha me një zë të dridhur: Rashid..Ku ishe? I thashë duke u tallur: në mars.Te shokët e mi po ku tjetër… Mundimet dhe dhimbjet i vëreheshin në fytyrë..Më tha me lotë në sy: Rashid, kam dhimbje. Më duket se ka ardhë koha e lindjes. Rrodhi një pikë loti në faqën e saj… E ndieja në zemër se unë e kam lënë pas dore gruan time.. Më mirë do të ishte të përkujdeseja për gruan time sesa të kaloja netët në gjëra të kota, e sidomos kur ajo ishte në muajin e nëntë të shtatezanisë.. E dërgova shpejt në spital. Hyra në dhomën e lindjes.E mundonin dhimbjet e lindjes me orë të tëra…E pritja lindjen me një durim të madh…Iu vështirësua lindja.Prita shumë derisa u lodha kështu që shkova në shtëpi.Numrin e telefonit e lash në recepsion…Pas disa orëve më lajmruan që Salimi kishte lindur… Shkova shpejt në spital.Kë e shihja i pyesja për dhomën e saj.Më thanë t'a konsultoja mjeken kujdestare … Bërtita:çfarë mjeke? Me rëndësi është t'a shoh djalin tim Salimin.. Më thanë: së pari shko dhe konsultoje mjeken! Hyra te mjekja. Filloi të më flas për fatkeqësitë dhe se si njeriu duhet të pajtohet me caktimin e Zotit. Pastaj më tha: djali yt ka pengesa të mëdha me sy dhe siç shihet ai e ka humbur të parit!! E ula kokën dhe i fshieja lotët...E kujtoja njeriun e verbër në treg, i cili kërkonte ndihmë…njeriun me të cilin qeshja në treg… I madhëruar qoftë Allahu! Siç sillesh me njerëz ashtu të ndodhë edhe ty! Mbeta i heshtur për disa çaste…Nuk dija çfarë të them…Mu kujtuan gruaja dhe djali. E falenderova mjeken për sjelljen e mirë të saj dhe shkova ta shoh gruan time… Gruaja ime nuk ishte pikëlluar. Ishte besimtare e fortë dhe pajtohej me caktimin e Allahut Subhanehu ve teala,si jo, kur ajo çdoherë me këshillonte të heqja dorë nga të përqeshurit e njerëzve.Çdoherë më thoshte: mos i përgojo njerëzit… Dolëm prej spitalit e bashkë me ne edhe Salimi i vogël… Unë nuk interesohesha shumë për të. E konsideroja si diç që nuk ekziston në shtëpi. Kur qante shumë dilja dhe flija në një sallon… Ndërsa gruaja ime interesohej shumë për të dhe e donte shumë.Unë,nuk them se e urreja, por disi nuk mund ta doja. Filloi të rritej Salimi.. por disi çuditshëm…Kur i mbushi një vit mundohej të ecte por shihej qartë se ai ishte i çalë..M'u bë edhe më i padurueshëm… Pas tij gruaja i lindi edhe dy djemë,Omerin dhe Halidin… Kaluan vitet. U rrit Salimi e bashkë me të u rritën edhe dy vëllezërit e tij. Nuk kisha dëshirë të rrija në shtëpi, çdoherë e preferoja ndejen me shokët e mi.Në të vërtetë isha si kukullë në duart e tyre. Gruaja ime megjithë sjelljet e mia jonjerëzore prapë ishte optimiste se një ditë do të përmirësohem. Çdoherë lutej për të më udhëzuar Allahu,subhanehu ve teala, dhe nuk ndahej e hidhëruar nga sjelljet e mia abnormale,përveq nëse më shihte se unë e lija Salimin dhe interesohesha për dy djemtë tjerë… U rrit Salimi e së bashku me të edhe derti im.Nuk kundërshtova kur gruaja ime kërkoi që t'a regjistronim Salimin në një shkollë të veçantë për personat me aftësi të kufizuara.Nuk ndieja se vitet kalonin.Ditët e mia ishin të njejta; punë, gjumë, ushqim dhe dëfrim tërë natën. NË DITËN E PREMTE… U ngrita në ora 11 paradite.Ishte ende herët për mua.Atë ditë isha i ftuar në një drekë. U vesha, vura parfum dhe desha të dilja jashtë... Kalova pranë sallës së ndejes. Më ndali një pamje e Salimit. Qante dhimbshëm! Ishte hera e parë që u ndala te Salimi, i cili qante, të shoh se çfarë ka, qysh prej kur ishte fëmijë…Kaluan dhjetë vite dhe unë asnjëherë nuk u interesova për të. U mundova të bëhem kinse nuk di asgjë por nuk munda. E dëgjoja duke kërkuar nënën e tij ndërsa unë isha në dhomë... Iu afrova dhe i thashë: Salim përse qanë? Kur e dëgjoi zërin tim pushoi nga të qajturit. Kur ndiu prezencën time filloi të prekte afër vetës me duart e tij të shkurtëra.Cfarë ka ky fëmijë?! Vëreja se ai mundohej të largohej prej meje dhe sikur thoshte: A tash të ra ndërmend për mua. Ku ishe qe dhjetë vite? I shkova pas kur ai hyri në një dhomë. Në fillim refuzoi të më tregonte se për çfarë qante. U mundova të sillem butë me të, kështu që filloi të më tregonte se përse qante. E dëgjoja por u shokova. A e dini se ç'ishte shkaku i të qarit e tij? Vëllau i tij, Omeri, i ishte vonuar, i cili zakonisht e dërgonte në xhami. Ishte namazi i xhumasë kështu që frikësohej se nëse nuk shkon herët nuk mund të gjej vend në saf të parë… E thirri Omerin, e thirri nënën e vet por pa përgjigje. Qante ndërsa unë shiqoja lotët e tij,të cilët buronin nga dy sytë e tij të verbër... Nuk munda të përballoj dot pjesën tjetër të bisedës. Ia vëra dorën në gojë dhe i thashë: A për këtë po qan o Salim? Tha: po. I harrova shokët, e harrova drekën dhe thashë: Salim mos u dëshpëro. A e di se kush do të vijë me ty sot në xhami? Tha: po, sigurisht se ai është Omeri, por çdoherë vonohet. Thashë: jo,por unë do të vij me ty. U çudit Salimi dhe nuk besonte . Mendonte se mos jam duke u tallur me të. Mendoi pak pastaj filloi të qajë. Ia largova lotët dhe e kapa për dore. Desha të shkojmë në xhami me veturë por refuzoi duke thënë: xhamia është afër dhe dua të eci në këmbë. Betohem në Allahun se m’a ka thënë këtë. Nuk me kujtohet se kur për herë të fundit pata hyrë në xhami, por ishte hera e parë që hyja duke ndier frikë dhe pendim, për lëshimet që i pata bërë gjatë tërë atyre viteve të kaluara. Xhamia ishte përplotë me njerëz por ,falë ndihmës së Allahut,Subhanehu ve teala,Salimit ia gjetëm një vend në safin e parë.E dëgjuam ligjeratën sëbashku dhe u fal afër meje.Në të vërtetë unë u fala afër tij.. Pasi përfundoi namazi Salimi kërkoi prej meje Kur'anin. U çudita! Si mund të lexoje ndërsa ky është i verbër?! Mendova ta injoroj këtë kërkesë por u silla mirë duke mos i lënduar ndjenjat e tij. Ia dhashë Kur'anin. Kërkoi prej meje t'ia hap kaptinën Kehf. Fillova t'i shfletoj faqët njëherë e herën tjetër shiqoja në përmbajtje derisa e gjeta.E mori Kur'anin dhe e vendosi para vetes së tij. Filloi ta lexonte kaptinën ndërsa dy sytë e tij ishin të mbyllur. O Zot ç'po ndodhë!? Ai e kishte nxënë përmendësh tërë kaptinën. U turpërova prej vetës sime. E mora një Kur'an dhe fillova të ndiej një dridhje në trupin tim... Lexova shumë. Iu luta Allahut të më falte dhe të më udhëzonte!!! Nuk mund ta përmbaja vetën. Fillova të qajë sikurse fëmijet. Disa njerëz ende ishin në xhami kështu që u turpërova prej tyre. U mundova të fshehi lotët por të qarit u shndërrua në dënesje. Nuk ndija asgjë përveq një dore të vogël, e cila m'a prekte fytyrën e pastaj m'i fshinte lotët. Ishte Salimi! E mora dhe e përqafova shumë. E shiqoja dhe thashë me vete: ti nuk je i verbër. Unë jam i verbër, që shoqëroja hipokritët e huliganët, të cilët më tërheqnin drejt Xhehennemit… U kthyem në shtëpi. Gruaja ime ishte merakosur shumë për Salimin. Por meraku dhe brengosja e saj u shndërruan në lotë kur kuptoi se unë isha në xhami së bashku me Salimin. Prej asaj dite kurrë më nuk më ka kaluar asnjë namaz pa e falur në xhami me xhemat… I braktisa shokët e këqinjë dhe fillova të hyjë në një shoqëri të zgjedhur, me të cilët u njoftuam në xhami. E shijova ëmbëlsinë e besimit me ta. Prej tyre mësova gjëra, prej të cilave dynjaja më pat larguar. Asnjëherë nuk me ka kaluar ndonjë tubim i përkujtimit të Allahut,Subhanehu ve teala apo namazi i vitrit… Kur'anin gjatë muajit e lexoja disa herë. Gjuha ime ishte e lagur vetëm me përkujtimin e Allahut,Subhanehu ve teala. Ka gjasa që Allahu të m'i fal përgojimet dhe talljet e mia me njerëz. Fillova çdo ditë të jem më afër familjes. Shiqimet dhe dhimbjet e gruas sime, të cilat vëreheshin në sytë e saj më parë, i largova njëherë e përgjithmonë. Buzëqeshja nuk mund të largohej prej fytyrës së birit tim Salimit. Ai që e shihte mendonte se është mbreti i dynjasë... E falendërova shumë Allahun për këtë begati të madhe!!! Një ditë prej ditësh, shokët e mi bëmirës, kishin vendosur të shkonin në një vend të largët për t'ua mësuar njerëzve fenë e Allahut,Subhanehu ve teala. Dyshova se a të shkojë apo jo?! Bëra namaz Istihare ( i cili bëhet në rastët kur njeriu për të bërë diç e lut Allahun t'ia frymëzojë të qëlluaren dhe të mirën) dhe u konsultova me gruan time. Prisja se ajo do të refuzonte por ndodhi e kundërta. U gëzua shumë madje ajo edhe më nxiste. E gjora! Më parë me shihte duke udhëtuar për në vende të ndyra pa u konsultuar fare me të. Iu drejtova Salimit dhe e lajmërova se unë do të udhëtojë. Më përqafoi me dy duart e tij të shkurtëra në shenjë lamtumire… Mungova në shtëpi plot tre muaj e gjysmë.Gjatë kësaj periudhe, sa herë që më vinte shansa, i telefonoja familjes dhe flisja me femijët e mi. Isha mërzitur shumë për ta. Ahhhhhhhh po ta dinit sesa shumë isha përmalluar për Salimin!!! Dëshiroja t'a dëgjoja zërin e tij. Ishte i vetmi që asnjëherë nuk pata mundur të flisja me të sepse kur thirrja unë, ose ishte në shkollë ose në xhami. Sa herë që i flisja gruas sime për përmallimin tim të madhë për Salimin qeshte prej gëzimit. Herën e fundit kur telefonova nuk e dëgjova duke qeshur. Zëri i ishte ndryshuar... I thashë: përcillja selamin tim Salimit! Tha: InshaAllah ( Nëse do Allahu) dhe heshti... Së fundi u ktheva në shtëpi .Trokita në derë dhe prisja që t'a hapte Salimi por u befasova kur pashë Halidin, fëmiun më të vogël, i cili ende nuk kishte mbushur 4 vite të plota. E ledhatova ndërsa ai pëshpëriste: babi…babi… Nuk e di përse mu ngushtua gjoksi ashtu kur hyra në shtëpi... Kërkova nga Allahu,subhanehu ve teala, mbrojtje prej djallit të mallkuar. Erdhi gruaja ime ndërsa në fytyrë kishte ndryshuar. Mundohej të shtirej se ishte e gëzuar. E shiqova me vëmendje pastaj e pyeta: Cfarë ke? Më tha:Asgjë. Mu kujtua Salimi. Thashë: ku është Salimi? E uli kokën dhe nuk mu përgjigj. Rrodhën lotë në faqet e saja. Bërtita ...Salim...Ku është Salimi…? Nuk dëgjova asgjë tjetër përveq zërit të Halidit, i cili duke belbëzuar thoshte: Baba,thalimi ka thku në xhennet ( Salimi ka shkuar ne xhennet)..te Zoti… Nuk më mbanin këmbët ndërsa gruaja qante aq dhimbshem sa që gati i ra të fikët. Dola prej dhome… Më vonë më njoftuan se Salimin e kishin goditur ethet dy javë para se të vija unë. Gruaja e kishte dërguar në spital por ethet vetem sa i ishin shtuar derisa edhe kishte vdekur… Allahu e mëshiroftë Salimin ndërkaq neve na bëftë të marrim mësim prej ngjarjeve të tilla! Amin!!!