Nuk i hiqja dot sytë nga voglushi që ecte përpara meje,ose të themi më saktë,që mundohej të ecte.Me shumë vështirësi i ngrinte peshë pataricat që mbante në duar dhe me trupin që nuk e komandonte dot nga mesi e poshtë,lëkundej sa majta-djathtas.Dukej rreth të trembëdhjetave.Për shkak të mendimit që harxhonte për të ecur,trupi i vogël kishte ngelur kockë e lëkurë.
Duke e ndjekur nga pas atë,sikur u magjepsa dhe pashe të rrëzohej në çast.Njëra nga pataricat kishte hasur në kalldrëm duke bërë që fëmija të të rrëzohej.
I shkova pranë dhe u përpoqa ta ngrija në këmbë.Po qante pa zë.
-Mos u mërzit!-i thashë duke e përndjekur.-Gjëra që ndodhin.
-Nuk u mërzita!-m'u përgjigj.-Dhe në fakt nuk mërzitem shpesh.
-Por ti po qanë!-i thashë duke iafshirë lotët me dorë.
-Më dhëmbi shumë krahu,me siguri nga kjo,tha.
Ia pervesha mëngën e këmishës dhe i pashë krahun.Ishte i prerë që nga dora,prandaj dhe njëra nga pataricat ishte bërë specifike për këtë.
Me të kuptuar që ia dallova dorën,m'u drejtua:
-Ky rrëzim nuk ishte asgjë,më parë u rrëzova dhe më ngeli dora poshtë rrotave të makinës.
Nuk dija ç'ti thoja,por për ta marrë me të mirë,i thashë:
-Mos u mërzit,ka më keq se kjo.
-Nuk mërzitem,-përsëriti duke buzëqeshur.-Unë,në fakt,nuk mërzitem shpesh.
-Pak më parë the të njëjtën gjë,-i thashë.-Përse thua kështu?
Duke drejtuar me sa mundej trupin që i dridhej mbi paterica,më tha:
Sepse unë besoj në Allah! A nuk do të kenë një trup të përjetshëm ata që i vrapin Atij?!Madje një trup të fortë.
O Zot!Ç'po më dëgjonin veshët?!
Po shihja për herë të parë se një zemër kaq e vogël mbante një besim kaq të madh dhe trupi im që e pandehja të fortë,ndjeva të dridhej më tepër se trupi i tij i sëmurë.
U largua duke më falënderuar.
Duke e ndjekur me sy nga prapa atë hero të vogël,dashje pa dashje po mendoja se cili prej nesh ishte më i lumtur.

Shkrujti:Ilaz Salihi
Marur nga revista Zaman Maj 2012.