Ora 7 e mëngjesit. Gazeta e re ditore duhej të kishte ardhur gjer më tani, të ishte vendosur në tavolinë, bashkë me kafenë e mëngjesit, më pastaj shoqëruar me një kafjall të shijshëm. Aha! Mëngjes i tmerrshëm, në tavolinë më mungojnë ullinjtë.
S’ulem, edhe pse jam zgjuar si duket pak e uritur! Dhe përderisa gjithçka të jetë gati, së paku të humbas kohën duke shfletuar atë gazetë që e preferoj nga të tjerat.
Artikulli i parë: Titulli: Uria vret 1 fëmijë në 5 sekonda!
Ma tërheq vëmendjen. Nëntitulli: Një miliardë njerëz në botë flenë të uritur!
Dhe në këtë çast trupi m’u rrëqeth, dola nga vetja.…dhe nën artikullin një fotografi..
E largoj me të parë sepse më duket sikur të gjithë ata njerëz e kanë drejtuar shikimin kah unë dhe unë jam
kaq e paaftë t’u jap ndihmë.
Ja ç’kishte aty…
Kur unë me orë rri pranë pasqyrës duke u kujdesur edhe për pikën më të vogël të syve ta lyej e ngjyej e të duket bukur, ata fëmijë sytë i kanë jashtë. Sepse kur nëna ime më bën të ulem në karrige pranë tavolinës, atë nëna e vë në një kovë plastike, dhe ai shikon lart, kah Zoti, duke shpresuar se edhe Ai e sheh atë. Sepse kur lotin tim nga inati që nuk di të gatuaj dikush e quan margaritar, loti i tyre derdhet nën urat e pafajësisë ku rrjedhin lumenj çiltërsie.
Dhe si kur pak prej atyre fëmijëve thërrasin e bërtasin për nënat e tyre të vijnë më shpejt, sepse ato kanë shkuar ta mbushin me diçka një pjatë të vjetër e të lënë pas dore.
Dhe bërtasin: “Eja më shpejt se jam i uritur”. E në anën tjetër nja 5 a 6 veta, luten në atë “funeral”, në atë
vdekje të një fëmije, që në vend se të vishte rroba si gjithë ne të tjerët, ose të priste mortjen me qefin, ai ështën vënë në një thes, dhe vëllai pak më i madh ia gropon varrin.
Dhe ai ulet e qan, e di se do ta ketë fatin e njëjtë. Po babai? Po babai që ka kapur kokën dhe qan ai burrë, qan… fëmija tjetër është i shtrirë, nuk ka fuqinë më të thotë as nënë asbaba. Të tjerët vetëm mund t’ia shohin eshtrat edhe lëkurën e hollë.
Ah... për ata.. qenka një me fat, qenka në prehër të nënës, por nuk ka fuqi as të qajë, e as të largojë insektet fluturuese që po i parkohen në buzët e thara, për një pikë ujë. Ata bashkë janë ulur pranë një varri, kuptimin e të cilit s’ka nevojë për ta treguar më.
Ata po luftojnë. Uria është luftë. Ata po luten. Uria në këtë anë, e shpëton njeriun nga dënimi në anën tjetër (në botën e përtejme), por as kjo s’i ngushëllon ata 4 milionë njerëz që përballen me urinë në Somali.
Ata vdesin në heshtje. Vdekja nga uria është më e padukshmja, sepse njeriu vdes në heshtje, nuk bërtet,
nuk e ngre zërin. Shuhet…silueta e tij venitet rëndë dhe brinjët shëmbëllejnë si një aureolë pa vend.
Të kthehemi te njerëzit tanë. Njerëzit tanë ankohen nga Ramazani, se agjërojnë gjatë gjithë ditës dhe e presin iftarin si kafshët që s’kanë ngrënë me muaj dhe ngopen sa të munden në tryezë! Po çka ndodh me ata të cilët nuk gjejnë dot gjë për të vënë në sofrën e tyre, që ka kohë që nuk është shtruar?
Çfarë ninullash mund të këndojnë ato nëna me qëllim që t’i vënë fëmijët e tyre në gjumë, kur stomaku i tyre është i zbrazur, e uria nanuris ata për në gjumin e përjetshëm.
E ti o njeri kur e din se kënaqesh duke shijuar nga më të ndryshmet, a s’të ngel ajo kafshatë në fyt, a s’të lidhet kur e kujton se ti bën sefa, dikush s’e ka as atë?!
Ata kanë vetëm duart në ajër, duar që i luten Zotit.. po edhe njeriut. I luten për një pikë ujë, i luten të ndajë një kafshatë buke nga tryeza e tij për t’ia dhënë e për t’ia shpëtuar jetën, të lutet ty!
Luten për një copëz dashuri, për një copëz ngrohtësi, ndërgjegje, për pak mirësi. Ata na zgjasin dorën, na kërkojnë ndihmë. E nëse ne mundemi dhe nuk e shtrijmë dorën, klithmat e atyre fëmijëve dhe ofshamat e atyre nënave kanë për të na ndjekur si hije gjatë gjithë jetës, kanë për të kërkuar llogari nga secili prej nesh në botën tjetër, ndërsa llogaria ndaj Zotit do të jetë edhe më e rëndë!
E ne qe s’mundemi, dashtë Perëndia të kemi shpirt të pastër, mëshirë, zemër të mirë, emër të bardhë, t’ia dimë vlerën edhe dhimbjes sonë më të madhe, që është më e vogla. Se po të mos kishte vuajtje, s’do t’ia dinim vlerën gëzimit, jo.
Të falënderojmë prindërit për jetën që na dhanë, dhe ne vetë të hapim një kuti nga ku del vetëm dashuria, dashuria dhe lumturia, jo për ne, po për t’ua falur të tjerëve, se dashuria nuk harxhohet kurrë,njeriu sa më shumë të dashurojë aq ditës dhe e presin iftarin si kafshët që s’kanë ngrënë me muaj dhe ngopen sa të munden në tryezë! Po çka ndodh me ata të cilët nuk gjejnë dot gjë për të vënë në sofrën e tyre, që ka kohë që nuk është shtruar?
Çfarë ninullash mund të këndojnë ato nëna me qëllim që t’i vënë fëmijët e tyre në gjumë, kur stomaku i tyre është i zbrazur, e uria nanuris ata për në gjumin e përjetshëm.
E ti o njeri kur e din se kënaqesh duke shijuar nga më të ndryshmet, a s’të ngel ajo kafshatë në fyt, a s’të lidhet kur e kujton se ti bën sefa, dikush s’e ka as atë?!
Ata kanë vetëm duart në ajër, duar që i luten Zotit.. po edhe njeriut. I luten për një pikë ujë, i luten të ndajë një kafshatë buke nga tryeza e tij për t’ia dhënë e për t’ia shpëtuar jetën, të lutet ty!
Luten për një copëz dashuri, për një copëz ngrohtësi, ndërgjegje, për pak mirësi. Ata na zgjasin dorën, na kërkojnë ndihmë. E nëse ne mundemi dhe nuk e shtrijmë dorën, klithmat e atyre fëmijëve dhe ofshamat e atyre nënave kanë për të na ndjekur si hije gjatë gjithë jetës, kanë për të kërkuar llogari nga secili prej nesh në botën tjetër, ndërsa llogaria ndaj Zotit do të jetë edhe më e rëndë!
E ne qe s’mundemi, dashtë Perëndia të kemi shpirt të pastër, mëshirë, zemër të mirë, emër të bardhë, t’ia dimë vlerën edhe dhimbjes sonë më të madhe, që është më e vogla. Se po të mos kishte vuajtje, s’do t’ia dinim vlerën gëzimit, jo.
Të falënderojmë prindërit për jetën që na dhanë, dhe ne vetë të hapim një kuti nga ku del vetëm dashuria, dashuria dhe lumturia, jo për ne, po për t’ua falur të tjerëve, se dashuria nuk harxhohet kurrë, njeriu sa më shumë të dashurojë aq më shumë është i aftë të prodhojë dashuri. T’ia dimë vlerën edhe një thërrmije buke që hidhet nga tavolina.
Lum kush dhuron buzëqeshje në fytyrën e mjeruar të dikujt… Ah, sa do të doja të isha unë ajo…