Ishte hera parë që hyja në dhomën e prindërve që kur se vdiqën të dy bashkë aksidentalisht. Qëndrova pak çaste pa lëvizur dhe vështrova përreth sikur të kisha një shekull pa e parë atë dhomë.
Krevati dopio ishte i rregulluar. Kornizat në mur, dollapi, komodinat s’kishin aspak pluhur për çudi. Abazhuri ishte i ndezur. E fika dhe hapa dritaren. Më lindi një dëshirë e trishtuar: të shihja fotografitë. Shkova pranë sirtarit për t’i marrë duke kaluar pranë një pasqyre të madhe të vendosur në mur. Pasqyra kishte formë vezake me një kornizë argjendi plot dekoracione. Mora fotografitë e u ula t’i shihja në krevat. Sa shumë fotografi, sa shumë! Aty nëna buzëqeshte pafajshëm dhe babai e përqafonte. Diku tjetër nëna më puthte mua e diku tjetër unë atë.
Qava. Trupi më dridhej si të isha zhytur në dëborë. Lashë mënjanë albumin dhe mbulova fytyrën me duar. Sa shumë kujtime! Sa shumë lot! Nënë! Baba!
Diçka më preku lehtë krahun. Menjëherë më shkoi mendja te fantazmat. U ngrita shpejt e trembur, por kishte qenë perdja që lëkundej nga era. Megjithatë qëndroja në këmbë e trembur.
“Nga më erdhi kjo frikë.”
Ndjeja ftohtë. Fshiva lotët dhe vendosa të dilja nga dhoma.
“ S’kam pse të kem frikë. Do dal ngadalë, e qetë, do pi pak qumësht e do ndjehem më mirë!”
Fillova të ec drejt derës duke mu dridhur këmbët. Në gjoks më shtrëngonte një ndjenjë trishtimi e malli, përzier me frikë.
Perdet lëkundeshin, por frika s’më linte të mbyllja dritaren. Doja vetëm të ikja. Kalova pranë pasqyrës vezake, por sapo bëra një hap larg saj, u ktheva me nxitim.
“O Zot!”
Isha mësuar që gjithnjë në pasqyrë të shihja veten, por kësaj rradhe pashë nënën.
“Ç’po ndodh?!”
Qëndrova para pasqyrës e ngrirë me sytë përlotur, me buzë të lagura.
Vura duart në faqe, pastaj në flokë, pastaj nëpër trup dhe ajo bënte të njëjtat lëvizje si unë, bile mbante të njëjtin fustan. Vetëm fytyra na dallonte nga njëra tjetra.
“Si është e mundur?!”
Çudia gati po më mbyste. Iu afrova më afër pasqyrës.
“Nënë!”
Buzët e saj lëviznin njëherësh me të miat.
Më erdhi një mendim të dilja me vrap nga dhoma, ose të bërtisja fort e të vinte vëllai të më merrte, por asnjërën nga këto s’munda ta bëja. Diçka më pengonte. Zgjata dorën drejt pasqyrës që ta prekja. Ajo nuk lëvizi. Atëherë u tmerrova dhjetë fish. Fillova të qaja.
“Nënë! Mos më bëj keq, të lutem! Unë të dua shumë! Mos më bëj keq!”
Dridhesha dhe gati sa s’po më binte të fikët.Pranë nesh

Nëna në pasqyrë uli kokën mendueshëm dhe pastaj foli si e penduar:
-“S’desha të të trembja!”
Shtanga. Ia ngula sytë dhe vura re se ishte e trishtuar sikur dikush ta kishte fyer.
“Më fal, nënë, nëse të kam lënduar ndonjëherë!”
“ Po, më ke lënduar.”
Unë fillova të qaja përsëri me dënesë, kokën ulur, duke u dridhur.
“Pse qan?”
“Më vjen keq! Më vjen keq për ty e për babin! Më vjen keq për gjitha ato gjëra që po ndodhin në këtë botë! Për gjitha këto padrejtësi! Oh! Nënë.
Çdo ditë vdesin të pafajshëm, të rinj, krejt papritur e, unë trishtohem...
Gjithë bota trishtohet, por prapë vazhdon ritmin vet. Por unë acarohem e më vjen të plas kur shoh diellin të lindë përsëri e rrugët të vlojnë si zakonisht, sikur asgjë të mos ketë ndodhur.
Më duket sikur jam në një ëndërr të keqe e pres me padurim të zgjohem, por...kur çdo mëngjes më ndesh me të njëjtën realitet, e kuptoj trishtueshëm se kurrë s’do të ketë një zgjim final e të lumtur... Sa e vështirë për t’u pranuar!”
Nëna buzëqeshi pakëz:
“Është vetëm një provë, e dashur. Vetëm një provë e shkurtër. Bëhu e fortë e kaloje! Dhuroju të tjerëve mirësi nga mirësia që Zoti ka vendosur në zemrën tënde! Do të ketë një zgjim final, por ti duhet të jesh gati për të!”
Ndalova lotët. Bënte fresk dhe u solla të mbyll dritaren! Mos e mbyll! Mos mbyll asnjë dritare! Bile, krijo të tjera!...dhe mbështetu te Zoti!”
Ktheva kokën... s’ishte më në pasqyrë.
“Nënë!”
Përsëri qava. U kujtova se desha ta pyes për shumë gjëra, për vdekjen, për botën e atjeshme. Deshe të pyes nëse ishte mundur ta përqafoja ...por ajo kish ikur... Në dhomë ushtronin vetëm fjalët “mbështetu te Zoti!”,” mbështetu te Zoti!”
Dhe ...u përmenda. E pashë veten të ulur në shtrat me fotografi në duar. E kuptova që kisha fantazuar. E kisha çuar shumë larg imagjinatën time. Hodha sytë nga pasqyra që heshte indiferente dhe qesha.
“Sa budallaçkë! Kam folur me veten!”
Lashë fotografitë dhe u ngrita të mbyllja dritaren.
“Mos e mbyll, i thashë vetes, - nuk duhet t’i mbyllësh dritaret, por të krijosh të tjera!”
Vështrova dhomën rreth e qark para se të dilja.
Era tundte perdet lehtë-lehtë dhe rrezet e diellit puthnin pasqyrën vezake. Më rrëshqitën ca lot, por gjeta forcë t’i thoja vetes:
“Mbështetu te Zoti!” dhe ndjeva që Ai është kudo, pranë nesh!