Aliu, i biri i Halifes Me’mun ishte një i ri që jetonte në një pallat me gjitha të mirat. Atij nuk i mungonte asgjë nga pasuria e dynjasë. Një ditë prej ditësh duke shikuar nga ballkoni i ra në sy një njeri, i cili punonte me shumë vullnet gjithë ditën nën rrezet e forta të diellit. Kur vinte koha e namazit shkonte në breg të lumit merrte abdest, falte namazin dhe pastaj kthehej përsëri dhe vazhdonte punën. Djali i Halifes pasi e shikoi disa ditë këtë njeri në të njëjtën gjendje, një ditë e thirri.
Ky njeri kishte një familje normale të përbërë nga: gruaja, dy motra, dhe nëna. Ditët i kalonte me agjërim dhe me atë që fitonte gjatë ditës, hapte agjërimin. Djaloshi kur e dëgjoi historinë e jetës së këtij njeriu e pyeti atë nëse ishte i lumtur apo jo me jetën që bënte dhe mori përgjigjen se ishte shumë i lumtur. Transmetohet se pas kësaj, ky djalë braktisi sarajin e të atit dhe gjithë pasurinë që zotëronte dhe vite më vonë tregohet se ishte gjendur i vdekur në një punishte marangozërie.
Kjo ndodhi më kujton ngjarjen e As’habul- Kehfit. Edhe ata jetonin në saraje, por nuk ndiheshin aspak mirë. Në brendësinë e tyre ndjenin ngushtim dhe shqetësim, sepse ata i kishte rrethuar kufri (mosbesimi). Për këtë arsye ata I braktisën sarajet e tyre dhe shkuan e u strehuan në një shpellë.
Siç e thotë edhe Allahu (xh.xh) në Kur’an: “Derisa jeni izoluar prej tyre dhe prej asaj që adhurojnë ata, pos Allahut, atëherë strehonu në shpellë, e Zoti juaj ju dhuron nga mëshira e Tij e gjerë dhe ju lehtëson në çështjen tuaj atë që është në dobinë tuaj”. (Kehf,16)
Nga kjo kuptojmë se vende, të cilat duken të ngushta apo shqetësuese, me besim të pastër, dashuri e bindje të plotë, bëhen vende të gjera dhe gjithashtu bëhet e lehtë përballimi i sprovave të ndryshme që mund të ketë njeriu.
Ti, vëlla e motër me zemër të plagosur, këto sihariqe janë për ty: Allahu xh.xh. disa njerëzve u merr pjesë të ndryshme të trupit si: syrin, dorën, këmbën etj.
Ai njeri vuan nga mungesa e këtyre organeve, por për këtë do të shpërblehet nga Allahu xh.sh. nëse bën sabër (durim) për këtë.
Pejgamberi (a.s) jep sihariqe për ata që i kanë zemrat e plagosura, jep sihariqe shumë të bukura: Kur njeriut i vdes fëmija, Allahu xh.sh. i thotë
Melekëve:
- A ia morët shpirtin e fëmijës së robit tim?
Melekët përgjigjen:
- Po.
- A ia morët loçkën e zemrës?
- Po.
- Robi im çfarë tha?
- Ai duke të falenderuar Ty, tha: “Ne jemi të
Allahut dhe tek ai do të kthehemi”.
Atëherë Allahu xh.xh. tha:
- Përgatitni për robin tim një shtëpi në xhennet dhe vendosni emrin shtëpia e falenderimit.
Prandaj, besimtari duhet të bëjë durim sprovave të ndryshme dhe duhet të pajtohet me caktimin e Allahut (xh.sh)…Duhet ta dijë mirë se edhe pasuria edhe fëmijët janë amanete, të cilat një ditë do t’i kthehen.
La-tahzen / mos u brengos:
Një ushqim i mirë është lumturia e ditës.
Një shëtitje e mirë është lumturia e javës.
Një martesë e mirë është lumturia e muajit,
ndërsa pasuria është lumturia e vitit.
La-tahzen / mos u brengos:
Vizito sa më shumë spitalet që t’ia dish më shumë vlerën shëndetit.
Vizito burgjet, që t’ia dish vlerën lirisë.
La-tahzen / mos u brengos:Një besimtar I mirë nuk brengoset për dynjanë, sepse ai e di se nuk është e përjetshme.
La-tahzen / mos u brengos:
Mendoje pak mëshirën e pafund të Allahut xh.xh. Ai i fal të gjitha gjynahet sado të mëdha që të jenë, mjafton pendimi i sinqertë.
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
