O Zot më jep edhe një shans tregim
Qysh prej fëmirisë mërzitesha nga vendet e ngushta dhe nuk doja të hyja kurssesi në të tilla vende.Në vitet e më vonshme kuptova që kjo ishte një smundje,por gjithsesi nuk shpëtova prej saj.

Ndërkohë që sdo ,tani do të hyja në ato vende të ngushta.

Më kishin mnështjellë dhe më kishin vendosur në një arkivol.I dëgjoja shumë mirë zërat e atyre që willeshin rrotull meje dhe megjithëse i kisha sytë e mbyllur,arrija ti shikoja ata.

-I shkreti! Vdiq në moshë të re,-thonin,megjithëse kishte shumë për të bërë.

Dhe me të vërtetë shumë punë më kishin mbetur përgjismë.Për shembull,tim biri nuk i kisha gjetur një vend të mirë pune,ende nuk i kisha shlyer kredit e mara për makinën dhe telivizionin me ngjyra.Ti mblidhja shokët në një firm shumë të madhe tashmë ishte veçse një ëndërr.Për më tepër, megjithëse dimri ishte afruar shumë,ende nuk e kisha zgjedhur problemin e druve dhe nuk i kisha rregulluar vendet ku pikonte çatia.

Teksa po numëroja punët e lëna përgjysmë,u drodha nga friga që më shkaktoi një zë që më buçiti në vesh.aky zë,si të fliste me mikrofon, jehonte gjer në qoshet e trrurit tim.

-Kaloi tashmë,kaloi!-thoshte ai.

Brenda vetes thosha "sikur të mos kishte kaluar!".Se nga më erdhi ai aksident,nuk e di.Në një kohë që e ngisja aq mirë makinën.

Ndërkohë që po mundohesha të kujtoja se çfarë kishte ndodhur,vura re se më rrethuan të afërmit dhe u munduan të mbyllin kapakun e arkivolit ku ndodhesha.Megjithëse doja të bërtisja me sa më mbante fyti dhe të lëvizja për ti penguar ata,nuk munda as të lëviz as të nxjerrë zë.Pas pak mbeta në errësirë dhe sytë i ktheva nga drita që vinte nga vrima e dërrasës së arkivolit.

-Aman o ZotZot!- thashë i tmerrur.
-Çdo të bëhet tani me mua?!

Nga friga nuk mund të mendoja asgjë.Ndërkohë më kishin ngritur në krahë dhe po nisesha duke u tundur.Nga zhurma që vinin nga jashtë dukej se po binte shi dhe zëri i pikave të shiut ngatërrohej me kërcitjen e arkivolit.

Me siguri që po shkonim drejt xhamisë për ta falur namazin e xhenazes.

Më erdhi ndërmend diçka kur thash xhami;megjithëse ishte shumë pranë shtëpisë dhe megjithëse isha futur për atje pesë herë në ditë,ja që nuk gjeta një herë kohë për të shkuaratje.Por,si gjithmonë,thoja se kur të mbush pesëdhjetë vjeç,do të filloj të fal namazin dhe do ti braktis të gjitha veset e këqija.

Po po sikur mos të ndodhte ki aksident,kushedi sa njeri i mirë do të bëhesha.

Zëri që dëgjova edhe më parë dhe që nuk e dija se nga vinte,tha përsëri:

-Kaloi tashmë,kaloi!Mbaroi tani!
Pas pak u fal namazi i xhenazes dhe më kishin ngritur prapë mbi supe.Teksa po kaloja përpara klubit të lagjes,dëgjova të qeshurat e shokve që luqletranin përditë me letraletra dhe mendoja se "me siguri që nuk e kan dëgjuar lajmin e vdekjes "sime.Kur zërqt u larguan,ndjeva se po transportohesha i përulur dhe kuptova se po i ngjitemi tatpjetësmi për në varreza.Vura re se qefini më ishte lagur vende vende nga shiu që shipo binte me rebesh e që rëshqiste nga të çarat e arkivolit.Megjithkëtë,ia vura veshin atyre që po fliteshin.Një pjesë e miqve po flisnin për mosmbarvatjen e tregtisë,ca të tjerë po diskutonin rreth ndeshjes së fundit të kombëtares.Ndërsa një tjetër që po mbante arkivolin i pëshpëriti në vesh atij që kishte pranë:
-Tersllëku i të ndjerit duket që nga koha që po bën sot!U bëmë qull ore!
Me siguri që nuk po dëgjoja mirë.A nuk ishin ata për të cilët kisha kaluar netë të tëra pa gjumë?
Pas pak,udhëtimi im mbaroi dhe kufomën time e zbritën përdhe.Kapaku u hap përsëri dhe krqhët që kapën trupin tim të pajetë,më hodhën në një gropë të mbushur me ujë në fund.
Pashë rreth e rrotull aty ku u shtriva.
Aman o Zot!!!A nuk ishte ky një varr?!
Pse nuk e kisha menduar gjer në atë moment se një ditë do të hyja këtu?
Klithmat e mia të pazëshme nuk i dëgjonte asnjeri dhe e ndjeja që po përpiqeshin të më mbulonin me dhe.
Mbeta sërisht në një errësirë të plotë dhe ashtu i plotfuqishëm,nisa t 'i lutem Zotit.
-O Zot!-thashë.-A më jep edhe një shans të bëhem njeri siç do Ti dhe ta kthej varrin tim në një kopsht nga kopshtet e Xhennetit.

I njëjti zë,por tani më i fortë se herët e tjera,përsëriti duke thënë:
-Kaloi tashmë,kaloi!Tani çdo gjë mbaroi!
Zëri që dilte nga dheu i hedhur mbi dërrasën që mbulonte varrin tim i ngjasonte shkreptimave dhe trondiste gjithë qenien time.

Me një përpjekje të fundit,u hodha përpjetë dhe i hapa sytë.

Qenkam i shtrirë në dhomën time të rehatshme,por po shihja një ëndërr të tmershme.Shoku im doktor,i cili banonte në hyrjen përballë,po mundohej të më përmente duke më thënë:
-Kaloi tashmë,kaloi!Shiko,kaloi,nuk ka gjë!
U ngrita ngadalë nga vendi ku isha shtrirë.Isha bërë qullë në djersë dhe ndjehesha sikur kisha humbur njëzet kilogram.Jaaht binte shi me rebesh dhe gjithë shtëpia tundej nga vetëtimat dhe bumbullimat.

Ndërsa po mundohesha të përmblidhja veten,i rrethuar nga shikimet e çuditura të atyre që më rrethonin,thashë me vete:

-O Zot!Të falenderoj aq sa numri i qelizave të trupit tim.Po sikur të mos më kishe dhënë edhe një shans tjetër për tu bërë një rob yt i mirë?!