Shpesh e ndëgjojm fjalën: "Dua të ri vetëm"

⦁ Vajza vjen me hapa të shpejtë në shtëpi. Pasi i drejtohet dhomës së saj pa përshëndetur askënd, pjesëtarët e familjes dëgjojnë kërcitjen e derës që përplaset me forcë. Pasi e shohin njëri-tjetrin me shikime kureshtare dhe të shqetësuar, e dërgojnë nënën në emër të të gjithëve për të mësuar se cili është problemi dhe për t’i dhënë vajzës ndihmën e nevojshme. Nëna troket në derë ndërkohë që nuk e di se çfarë mund të bëjë. Ndërsa përgjigjen që do ta dëgjojë e di që më parë: “Dua të rri vetëm.”

⦁ I zoti i shtëpisë vjen në shtëpi i mërzitur dhe pasi i përshëndet pjesëtarët e familjes me një zë të paqartë, kalon në qoshen më të qetë. Pastaj i ngul sytë në një vend sikur të jetë betuar se nuk do t’i largojë asnjëherë prej aty. Ndërsa përgjigjen që do t’i japë bashkëshortes, që i afrohet pranë e dëshpëruar dhe duke mos ditur si të sillet, e ka përgatitur që më parë: “Dua të rri vetëm.”

⦁ Zonja e shtëpisë vazhdon të hajë buzët ndërkohë që i lëviz vazhdimisht bebet e syve nga vendi ku është ulur, pa i kushtuar aspak rëndësi derës së shtëpisë që është e hapur. Ndërkohë që bashkëshorti i saj afrohet, ia vendos dorën lehtë në supe dhe mendon se si duhet të fillojë t’i flasë, zonja e shtëpisë reagon si gjithë të tjerët: “Dua të rri vetëm.”

Njeriu vendos duart në kokë dhe mendon me vete: “Sa shpesh e dëgjoj dhe e shqiptoj edhe vetë këtë fjali mjaft dëshpëruese!” Njeriu shpesh herë ka qenë vetë aktor apo dëshmitar i këtyre skenarëve, por akoma nuk e kupton dot se përse një njeri dëshiron të rrijë vetëm. Veçanërisht kur bëhet fjalë për bashkëshortin apo bashkëshorten e dashur, për nënën që e do më shumë se çdo gjë apo për shokun/shoqen më të ngushtë. Njeriu e ka gati justifikimin: “Më duhet të pushoj. Më duhet ta mbledh veten.”, kundrejt atyre që nuk i bind dot për ta lënë vetëm. Ndërkohë e keqja shtohet edhe më shumë kur njeriu rri vetëm. Barra e jetës që ndjehet mbi supe shtohet edhe më shumë. Në këtë mënyrë, jeta bëhet edhe më e vështirë. Sytë fillojnë të shikojnë vetëm gjërat negative, hallet dhe vështirësitë. Çdo gjë e bukur e humbet jehonën e saj në zemër. Pastaj gjuha fillon të këndojë: “Në fund gjithmonë ka vetmi. Vetmia zgjat për gjithë jetën.” Pastaj fillojnë ankesat prej vetmisë së kërkuar dhe të përgatitur që më parë. Për shkak të fjalës “dua të rri vetëm”, që i thuhet atij që vjen për ndihmë, pengohet edhe mundësia për t’u ndihmuar. Ndërkohë nevoja është tepër e qartë: Mosqëndrimi vetëm. Pastaj njeriu fillon t’i hedh një sy listës së emrave në telefon. Përpara syve i kalojnë me qindra njerëz dhe në mendje i vijnë me qindra fytyra, por prapë askënd nuk e ndjen afër për t’i telefonuar, në mënyrë që të bisedojë dhe t’i qajë hallet me të. Ai nuk gjen asnjë të besueshëm, të cilit mund t’i tregojë anën më të dobët dhe gjendjen më të dëshpëruar të tij. Tashmë dëshira për të qëndruar vetëm është realizuar, por më në fund e kupton se nuk është vetmia ajo që dëshiron.

Madje, vetmia është ajo që nuk e do dhe prej të cilës ikën vazhdimisht. Dhimbja i shtohet dhe i vjen një barrë më e rëndë se ajo që mund ta përballojë një zemër. Kur njeriu të arrijë në këtë gjendje, nevoja për të mos qëndruar vetëm bëhet emergjente. Për këtë arsye, njeriu e hedh veten nëpër rrugë. Ai dëshiron që të flasë me dikë pavarësisht nëse e njeh apo jo, mjafton që të shohë dikë të dëlirë, të besueshëm dhe të sinqertë. Në fakt, tashmë nuk e ka kusht që t’i flasë për hallet dhe t’i tregojë gjendjen e vështirë. Edhe nëse bisedojnë për parashikimin e motit, atij do t’i mjaftonte së tepërmi.

Mjafton që bashkëbiseduesi ta dëgjojë atë me shikime plot dashuri, me zemër dhe me vëmendje. Pastaj njeriu shëtit me orë të tëra, por ja që nuk e gjen dot atë që kërkonte. Pastaj mbështetet për muri i lodhur dhe i pikëlluar. Dhe në fund, bërtet me të gjithë fuqinë që i ka mbetur në trup, duke u shprehur qoftë edhe me një zë të dobët:

“NUK DUA TË RRI VETËM”.