Islami kërkon myslimanë
Feja që kishin umetet e tjera para nesh ishte një fe e pastër siç është Islami sot. Feja që sot njihet me emrin Judaizëm, ishte një fe e vërtetë para se të shfuqizohej. Edhe Krishterimi ishte një fe e vërtetë. Që të dyja fetë kanë pasur librin e tyre të vërtetë. Edhe pejgamberët i kanë pasur pejgamberë të vërtetë. Ata që do t’u besonin atyre feve, do të hynin në Xhenet. Madje, kanë hyrë. Adhurimet e tyre ishin adhurime të sakta. Dhikri i tyre ishte dhikër i saktë. Faltoret e tyre ishin vende në të cilat adhurohej Allahu Teala. Kurbanet që i thernin ishin burim sevapesh për ata. Ata fitonin grada te Allahu i Lartësuar kur largoheshin nga njerëzit dhe shkonin nëpër shpella për ibadet. Ata që duronin fitonin dhe ata që luftonin bëheshin luftëtarë/dëshmorë. Çfarëdo që kemi ne dhe që e konsiderojmë fe, në këtë apo atë mënyrë, e kanë pasur edhe ata. Konceptet Xhenet, Xhehenem, Peshore, Sirat etj., i kanë pasur të njëjtë edhe ata.
Ndërsa sot nuk jemi në të njëjtën rrugë me ithtarët e atyre feve nisur nga aspekti i të qenët në rrugë të drejtë. Ne besojmë se ata janë krejtësisht në rrugë të gabuar. Madje, në një rrugë aq të gabuar saqë nuk mund të rregullohet. Madje besojmë se çifutët dhe të krishterët nuk janë qoftë edhe pak në rrugë të drejtë. As fetë e tyre dhe as librat që kanë në duar, për të cilët thonë se janë të zbritur nga Allahu, nuk kanë aspak pjesë nga e vërteta. Tashmë ato nuk ekzistojnë.
Këtë të vërtetë e dimë kështu dhe e besojmë pa kushte dhe komente. Ata i shohim si njerëz që kanë nevojë për udhëzim. Përse? Përse i shohim kështu ithtarët e atyre feve të cilat besojmë se kanë qenë të vërteta? Fetë për të cilat po flasim, a nuk janë judaizmi i Musait, alejhi’s-selam dhe krishterimi i Isait (a.s.)? Sigurisht se këtu ka një kontradiktë. Ne po flasim për dy fetë e vërteta të dy pejgamberëve të mëdhenj. Madje, po flasim për fetë për të cilat themi: “Edhe ato kanë qenë Islam”.
Sot, ne si myslimanë nuk mund ta harrojmë asnjëherë një të vërtetë. Për shkak se nuk e kemi harruar këtë të vërtetë, jemi të ndryshëm me çifutët dhe të krishterët. Ajo e vërtetë është: Edhe të krishterët, edhe çifutët kanë futur në fenë e Allahut mendjen dhe dëshirat njerëzore. Edhe pse një pjesë të këtyre e kanë fshehur nën maskën e ibadetit, ata kanë formuar një judaizëm dhe krishterim në përputhshmëri të plotë me dëshirat dhe interesat e tyre. Ata asnjëherë nuk kanë thënë haptazi: “Ne po e lëmë fenë.” Madje, kanë luftuar me ata që kanë shfaqur një sjellje të tillë. Për këtë arsye, kanë pohuar se janë çifutë dhe të krishterë të devotshëm. Ata kanë bërë faltore madhështore. Fetarinë që nuk e kishin në zemrat e tyre, janë përpjekur ta reflektojnë në grumbujt e gurëve të këtyre faltoreve. Në vend se të merreshin me të ardhmen e tyre, janë marrë me veprat e njëri-tjetrit. Fetarinë që nuk mundën ta përjetonin përgjatë natës duke adhuruar Zotin (xh.xh.) me përkushtim, u përpoqën ta përjetonin ditën nëpër faltore dhe e mashtruan veten e tyre me këtë.
Umetet para këtij umeti kanë bërë xhihad / kanë luftuar me ata që nuk ishin ithtarë të feve të tyre, por edhe ata vetë nuk kanë hezituar t’i përshtatnin fetë me dëshirat e tyre. Kur e shikonin veten në vështirësi, i komentonin ose i fshinin ajetet e librit që kishin në duart e tyre. Ndërsa rregullat që iu pëlqenin, i bënin parime të aprovuara. Ata që gjendeshin në krye si klerikë të fesë, punuan për ta. Edhe ata punuan për klerikët e fesë. Ata e kënaqën njëri-tjetrin dhe pandehën se fituan pëlqimin e Allahut. Ryshfetin që ia dhanë njëri-tjetrit e konsideruan si lëmoshë të dhënë në rrugë të Allahut. Ata ishin të lumtur me këto që bënë dhe pandehën se do të fitonin Xhenetin. Njerëzit i bënë zota klerikët e tyre. Edhe klerikët u shpërndanë atyre tapitë me garanci të Xhenetit. Në këtë mënyrë formuan një treg në të cilin ishte i kënaqur si ai që jepte, si ai që merrte. Si rezultat, e humbën fenë dhe ranë në shkatërrimin e përhershëm.
Ndërkohë që po fillonte ky fund i tmerrshëm, ata filluan të mos shikonin ndonjë problem në ndërhyrjen ndaj të gjitha dispozitave të Allahut Teala. Ndërkohë që duhej t’i nënshtroheshin fesë, shfaqën guximin për ta bërë fenë që t’u dorëzohej atyre. Ata e bënë këtë dhe e pëlqyen atë që bënë. Ata e duartrokitën njëri-tjetrin. Ndërsa ata që nuk e përkrahnin ecurinë, i vranë dhe i shkatërruan. Për tolerimin në fe, qoftë edhe individual, menduan se do të qëndronte aty ku filloi dhe pandehën se nuk do të kishte dëme duke thënë se është një dispozitë apo dy dispozita (duke menduar se është ndërhyrje e tolerueshme). Por ja që rezultati nuk ishte ashtu. Një bidat që konsiderohej i vogël në Kuds, u shndërrua në shirk derisa arriti në Stamboll.
Procesin e shfuqizimit të këtyre dy feve, ne si umet e mësojmë nga Kurani Fisnik dhe Suneti i të Dërguarit të Allahut (s.a.s.). Në këtë mënyrë, e shohim qartë përfundimin e ndërhyrjes në fenë e Allahut Teala edhe nëse bëhet me nijet të mirë. Padyshim se, edhe nëse funksionon ky proces, për Islamin nuk ka rrezik që të shfuqizohet dhe të sillet një fe tjetër. Nuk ka, elhamdulillah. Feja islame nuk do të shfuqizohet dhe nuk do të sillet ndonjë fe tjetër ngaqë njerëzit bëjnë ndërhyrje, por do të mposhten ata që bëjnë ndërhyrje. Ata që duan t’i japin formë të re fesë, do të arrijnë të ndikojnë vetëm te njerëzit që kanë përreth dhe te njerëzit që mashtrohen prej tyre. Feja islame nuk mund të dëmtohet deri në rrënjët e saj. Kjo e vërtetë është sihariq për sa i përket fesë sonë. Ndërsa si individë jemi të detyruar ta paguajmë çmimin e rënies në këtë proces. Për këtë arsye, deviza jonë që duhet ta njohim dhe ta mbrojmë është:
Islami kërkon myslimanë. Ai nuk ka nevojë për rregullatorë. Njeriu i dorëzuar ndaj Zotit (xh.xh.), është mysliman, sepse Islam do të thotë dorëzim ndaj Allahut Teala. Prandaj, mysliman do të thotë njeri i dorëzuar ndaj Allahut. Ata që nuk i dorëzohen Allahut Teala, do t’i dorëzohen shejtanit. Kështu ka qenë fundi i paraardhësve që janë përpjekur ta manipulojnë fenë.