[Teme islame] Te lutesh me nje gjuhe pa gjunahe

Ne një bisede fetare, një hoxhë po fliiste për rëndësinë e lutjes dhe kushtet e pranimit të saj nga Zoti. Ndër të tjera, ai tha:

“O njerëz! Nëse dëshironi t’ju pranohen duatë, luteni Allahun me një gjuhë që s’ka bërë gjynahe dhe nuk ka folur fjalë të këqija, sepse Allahu nuk e pranon duanë e bërë nga një gjuhë gjynahqare.”
Të pranishmit pyetën të habitur:
- Mirë o hoxhë i nderuar, por ne nuk kemi një gjuhë të tillë që s’ka bërë gjynahe e s’ka folur keq.
Ku ta gjejmë një gjuhë kaq të pastër, të papërlyer me gjynahe?
Hoxha i nderuar tha:
- Atëherë, lutuni me gjuhën e të tjerëve, sepse ju nuk keni bërë gjynahe me gjuhën e të tjerëve dhe për ju gjuha e të tjerëve është e pastër.
Të pranishmit u habitën edhe më tepër dhe pyetën:
- E si të lutemi me gjuhën e të tjerëve o hoxhë?
A është e mundur diçka e tillë?
Hoxha i nderua tha:f
- “El-Insan abidu’l-ihsan / Njeriu është rob i së mirës”. Pra, njerëzit nuk e harrojnë lehtë mirësinë që u bëhet dhe e kthejnë atë me të mirë.
Edhe nëse s’kanë mundësi të bëjnë mirë, nuk e kursejnë lutjen për atë që u ka bërë mirë. Dhe, duaja që bën një mysliman në mungesë të vëllait të tij, është e pranuar tek Allahu. Profeti ynë i nderuar ka thënë:
“...Kur një mysliman lutet për vëllain e tij në fe, në mungesë të tij, një melek që gjendet pranë tij, lutet për të: «Allahu e pranoftë lutjen tënde dhe të dhëntë të njëjtat gjëra!»” (Muslim, Dhikr, 87, 88; Ibn Maxhe, Menasik, 5)

Kuptimi i shprehjes “në mungesë” që përdoret në hadith, ka për qëllim lutjen që bëhet për dikë i cili nuk ndodhet prezent dhe që ai nuk e di se dikush është lutur për të.

Lutja me gjuhë të pastër nga gjynahet, mund të bëhet në dy mënyra:
1. E para; duke u bërë sa më shumë të mira të tjerëve, me qëllim që të marrësh duanë nga gjuha e tyre.
2. E dyta; duke e përmendur shumë Allahun me dhikr, falënderim dhe madhërim dhe duke lexuar shumë Kuran, me qëllim që të pastrohet gjuha dhe zemra nga gjynahet.
Në të njëjtën mënyrë, edhe Allahu i Madhëruar na mëson si të lutemi për njëri-tjetrin:
“...O Zoti ynë, falna neve dhe vëllezërit tanë, të cilët kanë besuar para nesh dhe mos lejo që në zemrat tona të ketë asnjë të keqe ndaj besimtarëve! O Zoti ynë, Ti je vërtet i Butë dhe Mëshirëplotë!” (Hashr, 10.)
“O Zoti ynë, më fal mua, prindërit e mi dhe besimtarët në Ditën, kur do të jepet llogari!” (Ibrahim, 41.)

e vet të luteshin sa më shumë për njëri-tjetrin në mungesë.
Safvan b. Abdullah ishte i martuar me Derdën, vajzën e Ebu Derdës (r.a.). Ai tregon një ngjarje që e ka përjetuar vet personalisht:
Njëherë shkova në Sham në shtëpinë e vjehrrit tim Ebu Derdas. Kur arrita atje, nuk e gjeta Ebu Derdën në shtëpi. Aty ndodhej vetëm vjehrra ime, Ummu Derda, e cila më tha:
- A dëshiron të bësh haxhxhi këtë vit?
- Po, dua! – Thashë unë.
- Atëherë bëj lutu Allahut edhe për ne, sepse i Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë: “Lutja që një mysliman bën për një mysliman tjetër, pranohet.
Kur një mysliman lutet për vëllain e tij në fe, në mungesë të tij, një melek që gjendet pranë tij, lutet për të: «Allahu e pranoftë lutjen tënde dhe të dhëntë të njëjtat gjëra!»” (Muslim, Dhikr, 87, 88.)

Ndërsa në një ajet tjetër, Allahu i drejtohet Profetit tonë (a.s.), me këto fjalë:
“...Kërko falje për gjynahun tënd dhe për besimtarët e besimtaret!..” (Muhammed, 19.)
Siç shihet, ai që i bën mirë dikujt tjetër, nuk përfiton vetëm lutjen nga goja e tjetrit, por fiton edhe lutjen e melekëve. Madje, Profeti ynë (a.s), ka thënë se lutja që pranohet më shpjet, është ajo që bëhet për të tjerët në mungesë të tyre.
Një nga sahabët më të shquar në adhurim, Abdullahu djali i çliruesi i Egjiptit, Amr bin Asit (r.a.), transmeton se i Dërguari i Allahut (a.s.), ka thënë:“Duaja që pranohet më shpejt, është ajo që një mysliman bën për një mysliman tjetër në mungesë të tij.” (Ebu Davud, Salat, 362.)
Prandaj Profeti ynë (a.s.), i këshillonte shokët
Nga ky hadith fisnik, u mësojmë se:
a. Lutja që mysliman bën për vëllain e vet mysliman në mungesë të tij, është e pranuar.
b. Kjo është lutja që pranohet më shpejt tek Allahu i Madhëruar.
c. Gjatë duasë që bëhet për vëllain mysliman, meleku i pranishëm lutet për atë që bën dua:
“Allahu e pranoftë lutjen tënde dhe të dhëntë të
njëjtat gjëra!”
Për këtë arsye, shumë prej myslimanëve të parë, kur donin të luteshin për vete, më parë luteshin për vëllezërit e tyre myslimanë, sepse ata e dinin se një dua e tillë do të pranohej shpejt dhe se atyre do t’u jepej njësoj siç kanë kërkuar për vëllain e tyre mysliman. Në këtë mënyrë, ky hadith fisnik, i
nxit besimtarët të luten për njëri-tjetrin, me qëllim që të shtohet dashuria dhe begatia mes tyre.

» [TEME ISLAME] Pertej Horizonteve
» [Temë Islame] Rëndësia e diturisë
» [Temë islame] Fatkeqësitë e pamsëtrkoajtneët
» Temë Islame: Mundohu të ndihmosh
» [Teme islame] O ZOT, TY TU DREJTOVA DHE MU PËRGJIGJE!!

[Teme islame] Te lutesh me nje gjuhe pa gjunahe

[Teme islame] Te lutesh me nje gjuhe pa gjunahe :: Komentet

[Teme islame] Te lutesh me nje gjuhe pa gjunahe

Similar topics

Similar topics