Besimtarët janë vëllezër | Kush janë besimtarët

Besimtarët janë vëllezër | Kush janë besimtarët?!‏
Kush janë besimtarët?!

Ata që adhurojnë Zotin me përkushtim. Ata që respektojnë Allahun dhe dëgjojnë të dërguarin e Tij. Kur hynë në shtëpitë e Allahut, janë të përulur, të heshtur, të butë. Kur kërkohet prej tyre të japin në rrugën e Zotit, japin e nuk kursejnë.

Kur ecin rrugës, vërehen gjurmët e besimit; ulin shikimet, ecin shpejtë, flasin me zë të ulët, shpërndajnë fjalën e paqes, dashurisë dhe respektit.

Janë të dashur për njëri-tjetrin. Nuk janë të ngutshëm. Janë të mëshirshëm ndaj njëri-tjetrit, ndërsa shprehen me urtësi, me mençuri, me këshilla të buta kur takohen me të tjerët.

Respektojnë prijësin e zgjedhur. Nuk shkaktojnë përçarje, urrejtje e dhunë. Shpata e tyre është urtësia e butësia, në kohën e paqes. Dinë të dallojnë nevojën dhe sfidën, dallojnë parësoren prej dytësores.

Kur flasin, skuqen. Flasin rrjedhshëm, por ngadalë dhe e zotërojnë gjuhën. Kur dikush u flet, dëgjojnë me vëmendje. Kur rëndohen me fjalë, nuk nxitojnë por durojnë e këshillojnë. Tregohen të matur. Janë të turpshëm. Turpërohen edhe prej mëkateve të të tjerëve.

Mendojnë vetëm për mirë. Janë optimistë. Japin shpresë. Vazhdimisht nxisin për përmirësim. Nuk mallkojnë. Luten për të gjithë. Çështjet e tyre ia dorëzojnë Zotit.

Janë të guximshëm. Nuk druhen prej askujt. Kudo që janë, predikojnë fjalën e Zotit, nëse s’dëgjohen, në paqe largohen.

Janë vazhdimisht të buzëqeshur. Të qeshurën e tyre mezi veshët e tyre e dëgjojnë.

Kur hidhërohen a mërziten, vetëm Zotit i drejtohen, Atë e lusin dhe prej Tij mbrojtje kërkojnë.

Nuk veshin rroba të ngushta. Ngjyrat i përshtatin. Më së tepërmi u pëlqen ngjyra e bardh (për të ruajtur pastërtinë). U pëlqen parfumosja dhe aromat e mira. Paragjithash, përkujdesen së tepërmi për higjienën.

Besimtarët para se të dalin prej shtëpive të tyre, pyesin veten: “ku do shkojë, pse të shkojë e çfarë do bëjë, e pse do e bëjë dhe çka pasi ta bëjë?” Janë të shoqërueshëm. Janë të hareshëm, por edhe të përmbajtur. Janë mendje hapur. Nuk janë të ngushtë, as në zemër po as në mendje.

Pranojnë gabimet e të tjerëve duke i arsyetuar, e para se të qortojnë, vështrojnë në vetvete e thonë: “po unë kam gabuar ndonjëherë dhe pse kam gabuar?”

Nuk flasin të parët (vetëm kur ndiejnë urgjencë). Nëse sytë e njerëzve drejtohen kah ata, në qetësi të plotë pyesin: “çfarë ju intereson t’ju flas për të, nëse kam dituri?”

Kur flasin të tjerët, nuk ndërhyjnë. Edhe nëse bëjnë ndonjë lëshim a gabim.

Korrigjojnë me maturi, vetëm pasi të përfundojnë së foluri. Kujtesa e tyre më së tepërmi është e zënë duke kujtuar lidhjet e tyre me Zotin.

Besimtari kur hidhërohet vetëpërmbahet. Para se të gjykojë të tjerët gjykon vetveten. Urdhëron për mirë dhe ndalon nga e keqja. Kur të tjerët dëshpërohen, besimtari veç çka bëhet edhe më i pamposhtur. Është i qëndrueshëm. Sfidon kur sfidohet e kurrë s'di të dorëzohet.

Nuk i bën përshtypje çka sheh jashtë njeriut por, çka brenda tij. Është i thellë dhe gjithnjë është optimist e pozitiv. Bindjet e tij janë më të forta se gjithçka tjetër. Është i sigurt në ngadhënjim. dhe truri i tij gjithnjë janë aktivë e funksionalë.

Besimtari nuk pret njerëzit të gabojnë që të mësohet. Librin e Zotit e ka udhëzim e merr mësim prej rrëfimeve për njerëz të mëhershëm. Nuk heziton të shpërndajë atë që e di dhe përvojën në dobi të të tjerëve. Nuk është egoist. Besimtarët lexojnë, e kërkojnë diturinë e dobishme edhe kur janë të mërzitur. Harmonizojnë për mrekulli trekëndëshin: shpirt – mendje - trup.

Përpiqet të përmirësojë të tjerët, por para se të bëjë këtë, mendohet shumë, nëse mund ta bëjë dikë të ndihet i fyer, apo i poshtëruar, pastaj duke ia treguar respektin dhe dashurinë, fillon të këshillojë e qortojë. Gjithnjë me arsye të shëndoshë dhe këshilla të mira.

Kur shohin ndonjë të hidhëruar, përpiqen ta ngushëllojnë, ta bëjnë të ndihet mirë. Nëse shohin ndonjë të nevrikosur, ia kujtojnë Zotin, dhuntitë e Tij, përpiqen ta qetësojnë me fjalë të buta e të ëmbëla.

Besimtarët dashurojnë! Po, madje vetëm besimtarët dinë të dashurojnë, dashuri të pastër. Dashuria e tyre buron prej sipër, prej qiejve, jo nga poshtë, prej toke! Nuk dashurojnë për të fituar kënaqësinë e krijesave, por të Krijuesit të krijesave. Ndjenja e dashurisë së tyre është e sinqertë; para se të dashurojnë, janë të dashur. Lidhja e tyre me Zotin, të Dashurin, e lidhja e tyre me të dashurin e Zotit, Muhamedin alejhi selam, e bën dashurinë e tyre të çiltër e të pastër. Nuk dashurojnë pse dashurohen, por dashurojnë sepse dashuria ua gjallëron zemrën. I bën të ndiejnë jetë. Të ndiejnë qetësi në zemër e në mendje.

Dashurojnë krijesat e Zotit! Janë të dashur ndaj njerëzve. Sepse ata vijnë me dashurinë e tyre nga lartësitë. Dashurinë e tyre e shprehin me karakter e sjellje të mira. Dëshmi e dashurisë së tyre është sakrifica e butësia.

Truri i besimtarit është tru që s’fle në adhurim ndaj Zotit. Është aktiv dhe funksional. I fuqishëm. Rezistues dhe i patrembur. Prek atë që s’arrijnë të prekin shqisat ndijore. Ka aftësi që s’mund të shpjegojë mendja njerëzore. Ndërsa, çka kapin shqisat e tij, i bën llogaritje, jo llogari e njerëzve të tjerë.

Kanë tru që prodhon vetëm arsye të shëndoshë, pozitivizëm e objektivizëm. Truri i besimtarit di të përshtatet por jo të asimilohet. Truri i tyre zotëron dhe shërben, por kurrë shërbyes i shqisave nuk është.

Besimtarët dëshpërohen, por dëshpërimi i tyre nuk zgjatë më tepër se hapësira midis dy kohëve të namazit. Nuk është dëshpërim humbje shprese në Zotin, Sunduesin e Vetëm! Dëshpërimi i tyre është për hir të Zotit. Kur ndihen të stresuar, pëlqejnë të rrinë vetëm, nëse janë në shoqërim, përpiqen të mbulojnë gjendjen e tyre të rëndë shpirtërore me buzëqeshje; janë të kujdesshëm, nuk duan që tek të tjerët të reflektojnë pesimizëm.

Kur lodhen besimtarët, zemra e mendja e tyre s’lodhet. Plogështohen, ama nuk dorëzohen. Gjithnjë gjejnë diçka për të bërë. Më së tepërmi i lodh lodhja e të tjerëve. Kur shohin djersën e mundimit e të ngarkesës fizike, falënderojnë Zotin, sepse ndihen veprues. Kurrë çka mbjellin, nuk duan hëpërhë vetë ta korrin.

Nuk fajësojnë. Veten fajtore shpeshherë e konsiderojnë. Për gjithçka kërkojnë dëshmi. Vihet në siklet kur prej tyre kërkohet mendim për ndonjë njeri a çështje. Në kohët e vështira prinë. E në kohët e lehta prihen. Ata i ndjek dunjaja, e kurrsesi ata dunjanë. Kudo që gjenden, ndihen të vendit, të huaj vetëm në vende të papastra. Të bindur se gjerësia e tokës është për robërit e Zotit. Janë të afërt e të shoqërueshëm.