Kur mbeten edhe pesë muaj jetë

Isha duke pushuar në një nga parqet që gjenden pranë Universitetit "Mimar Sinan".Parku quhet Findikli Park.Ishte një natë e butë pranverore dhe në ulësen tjetër që ishte e ngjitur me atë të timen ishte i ulur një njeri në moshë 50 vjeçar.Me aq sa jam duke u kujtuar,Turqia akoma sa ishte njoftuar me lojërat të quajtura "borsë" dhe çdo njeri fliste për rritjen marramendëse të hiseve në borsë.

Njeriu pranë meje, ishte duke lëvizur majtas-djathtas me një grumbull hisesh të cilat i kishte bërë rulo, kurse nga njëherë me ata hise i binte dorës së majtë.Unë si llafazan që jam edhe atij i hodha një fjalë:

Rritja e hiseve në borsë i habiti të gjithë, i thashë njeriut.Me sa më duket edhe ju jeni pasuruar!

Pas një buzëqeshje perosni i cili mbante hiset në dorë më tha!

-Po! Hidet që i mbajë në dorë fituan një çmim shumë të lartë! Përveç asaj unë kam me mijëra hise të tilla.Kurse nga disa të tjerë me qindra mijëra.

-Qenkeni njeri me fat, i thashë.Apo jo? Njeriu i ktheu sytë kah deti dhe vazhdoi:
-Po jam njeri me fat.Dhe gjithashtu kam kancer në gjak.Mjekët më thanë se do të mund të jetoj vetëm edhe tre ose pesë muaj.Nuk e di se çfarë përgjigje i dhashë nga habia.Por kur ma tregoi emrin, u habita shumë.Njeriu me të cilin biseodja ishte një perosn shumë i famshëm, i cili posedonte një kompani sigurie.Kompania e sigurisë njihej pas emrit të tij dhe në të gjitha vendet e njohura të Stambollit, si0τ është Ura e Gallatës.Në të gjitha shtyllat e rrymës elektrike dhe nëpër bilborde të ndryshme qëndronte emri I tij: Semih....

Kur fillova që ta marrë në laps ngjarjen e lartpërmendur,shokët e mi shkrimtarë Selim Gyndyzalp dhe Ali Suat erdhën në vizitë tek unë në vilën time verore.Edhe pse këtë ngjarje ata e kishin dëgjuar para 20 vjetëve, detajet I kujtonin më mirë se unë dhe më ndihmuan në realizimin e shrkimit.

Brenda disa minutave që bisedova me z.Semihun, kisha mundësi që t`ia shoh fytyrën e vërtetë të botës.Por, fatkeqësishtë, edhe pse isha ballë për ballë edhe me shumë raste të tilla, nuk munda që të nxjerrë mësim nga kjo, për shkak të shprehive të cilat janë vulosur tek ne dhe konsiderohen si të zakonshme.

Ashtu siç është edhe ngjarja që e kamë përjetuar në Fakultetin e Medicinës “Xherrah Pasha”

Në muajin maj tgë vitit 2003, shkova në Fakultetin e Medicinës “Xherrah Pasha”, me qëllim që të bëja një analizë të gjakut.Aty isha bashkë me djalin tim I cili studionte po në atë fakultet dhe isha duke pritur radhë bahskë me të tjerët.Ne ishim nga ana e derës dhe siç na vinte radha ishim duke u afruar drejt tre apo katër infermiereve që ishin duke qëndruar pranë dritaes.Menjëherë pas meje qëndronte një zonjë në moshë 30-35 vjeçare, e cila po qante pa ndërprerë.Ngaqë mendova se ishte duke u frigësuar nga dhënia e gjakut I thashë:-Dora e infermieres është shumë e butë! Më besoni se nuk do të ndjeni fare dhimbje.

Duke I fshirë sytë me shami më tha:
-Deri tani kamë dhënë të paktën një kovë me gjak.Dhënia e gjakut për mua nuk është aspak problem.Përsëri filloi të qajë.Unë bashkë me djalin filluam të merakosemi se ku qëndronte problemi.Ajo më duket e kuptoikëtë gjendje dhe vazhdoi: Ky vend për mua është bërë si shtëpia ime e dytë.Këtu jam duke ardhur disa herë në javë.Pak më parë më thanë s ejamë me kancer të mushkërive dhe se nuk më kanë mbetur edhe shumë kohë për të jetaur.
Ngaqë djaline kisha në vitin e fudnit në Fakuletetin e Medicinës, ai ishte mësuar me gjëra të tilla.Por unë me të vërtetë u ëmrzita shumë.Gruaja duke u munduar që t`i fsheh sytë që I ishin skuqur, ngaqë kishte qarë shumë, në vazhdim më tha:Kur më tha mjeku se dueht të jem e gatshme për vdekje, trupi sikur më përplasej herë në tavan e herë në dysheme.

Brenda pesëmbdhjetë minutave që isha duke pritur deri sa erdhi radha për të dhënë gjak, asaj zonje I fola për atë se exheli(koha e vdekjes) është e fshehur dhe se atë përveç Zotit nuk mund ta dijë asnjë;shumica e njerëzve që iu është thënë se do të vdesin” kanë gjetur shërim, kurse shumica e njerëzve që kanë qenë të shëndoshë kanë ndërruar jetë dhe se kjo e vërtetë ëhstë pranuar nga ëna e të gjithëve. Siç isha duke I folur për madhësinë e mirësisë së besimit I thashë që kjo jetë plot me shqetësime dhe vështirësi edhe ashtu do të mabrojë, por pas asaj neve na pret një lumturi e përjetshme siç është Xhenneti, kurse për këtë kemi nevojë për besim dhe adhurim.Dhe e shpërbleva me thënien e Pejgamberit tonë ku thotë ku thotë se edhe ai që posedon besim sa një kokërr atomi, do të shpëtojë.Ndërpreu me të qarën, tani më ishte freskuar.Më tregoi se është njeri me besim, por shqetësimi më I madh I saj ishte se dy vajzat e saj ishin shumë të vogla.Por padyshim që Zoti do t`i jepte një lehtësim.Pas këtyre ngjarjeve, një pyetje e këtillë më erdhi në mendje:

A nuk është gabim që mjekët t`u thonë pacientëve të tyre se “nuk kanë edhe shumë kohë për të jetuar”? Padyshim që fshehtësia e exhelit (kohës së vdekjes) është një mëshirë.Në të kundërtën, gjysma e parë e jetës sonë do të kalonte me neglizhencë, kurse gjysma tjetër do të kalonte sikur të ishim para frikës së pushkatimit.

Shkrujti:Ilaz Salihi
Marur nga revista Zaman 2011