Në kërkim të çelësave të Suksesit

(Shkëputje prej pjesës së tretë të edicionit “Zgjohu”, Libri III)

Kohë e vështirë. Në prag të shenjave të mëdha të çastit të përfundimit të ekzistencës! Po, sa njerëz respektojnë kohën, sa njerëz e mbajnë fjalën kur atë e japin, sa njerëz kur u nëpërkëmbet nderi e dinjiteti kundërveprojnë?! Po sa pak njerëz me turp në fytyrë kanë mbetur. Po sa pak njerëz kanë respekt për Zotin e qiejve e të tokës, e sa shumë respektojnë ata e ato që kanë në shoqërim! Si ka mundësi që njeriu të harrojë fillesën e krijimtarisë. Si ka mundësi që njeriu të zgjohet prej gjumit, e të mos jetë falënderues që për të filloi një ditë e re. Çudi! Dikur njerëzit që deklaronin dëshminë, flijonin gjithçka e jo vetëm për veten, e sot, nuk janë në gjendje as për veten.

Koha e tradhtisë, e pabesisë, e dyfaqësisë, e rrenës, e mashtrimit, e dobësisë, e paditurisë, e zemrave të sëmura, e mendjeve të liga. Del në rrugë, rrethohesh, jo nga njerëz që forcojnë krahun, por që ta thyejnë atë. Rri në shoqëri, humb kohën duke folur, nevrikosesh e mërzitesh, dobësohesh e dëshpërohesh. Ah, sa afër është çasti i Krismës Madhështore! Kur njerëzit janë të nxënë me barkun e tyre. Kur njerëzit janë të nxënë me gjëra të kota. Kur njerëzit shtëpive të Zotit ua kthejnë shpinat. Krisma! Shpërthimi i ujit! Mjerim e dëshpërim! Dhembje e trishtim!

Koha e fundit! Nga të shkojnë?! Nga t’ia mbathin?! Jo, harruan Zotin, harruan ditën e Gjykimit! O sa gjyq madhështor që është! Si fillimi, krijimi ashtu edhe ringjallja, sikur një shpirt, sikur një qenie e vetme, do dalin para Zotit, Sundimtarit të ditës së Llogarisë. Ah, sa mashtrues qenka dexhali! Sa të mjerë qenkan ushtarët e Dexhalit! Sa të pabesë u bëkan njerëzit. Sa të pa vendosur u bëkan njerëzit e kohës së fundit! O ç’sukses kërkon! O çfarë çelësi dëshiron! S’e sheh se njerëzit i ka rrëmbyer lakmia e jetës, kur shkatërrimi i jetës është në fundet e saj?!

* * *

Po, pikërisht pse për shumë muslimanë të sotshëm Islami u fillon me namaz dhe përfundon me të, kanë ngecur, ngecje në mjerim, të hutuar në mes të fushës! Për çfarë bëhet fjalë, vallë?! Bëhet fjalë për Islamin e njerëzve, që përderisa thërriten në emër të Islamit, fjalët dhe veprat e tyre mohojnë, kundërshtojnë, nënvlerësojnë, degradojnë, poshtërojnë, kë veçse vlerat, në të cilat ata mendojnë se i mbajnë.

Ky lloj njerëzish është i çuditshëm! A thua vallë, vetëm kur veshët e tyre dëgjojnë tingujt që thërrasin në besim e përkushtim, në adhurim e në shpëtim, e në madhërim të Zotit të tyre, u bie ndërmend t’i kthejnë fytyrat e tyre nga Zoti i qiejve dhe tokës?!

Jo, edhe kur thërriten, edhe pse përgjigjen, përgjigja e tyre është e gjymtë. Nuk mund të përgjigjet zemra, e aq shpejt të harrojë, saqë ende pa përfunduar koha e kryerjes së këtij riti, t’ia kthejnë shpinën asaj thirrjeje. Jo, zemrat e tyre nuk janë përgjigjur. Jo, kurrë përderisa zemrat nuk përgjigjen, nuk mund të pretendohet se ka mbettë ndonjë kokërr besim në zemrat e këtyre njerëzve.

Përgjegjësia! Nuk është vetëm në kohë të caktuara. Ai që i përgjigjet të drejtës dhe të pastrës vetëm në një kohë e në kohë tjetër s’i përgjigjet, është sikur shembulli i atyre njerëzve, që një pjesë të librit “e besojnë”, ndërsa pjesën tjetër e mohojnë. Mbase e besojnë një pjesë, por pjesën ku flitet për të drejtat e tyre, ndërsa mohojnë të drejtat e të tjerëve; besojnë në përgjegjësitë e të tjerëve, ndërsa mohojnë ku prej tyre përgjegjësi kërkohet.

Këta “besimtarë”, ama të reduktuar; përgjegjës me reduktime. Në Islam s’ka vend për reduktim përgjegjësish e të drejtash. Në çdo gjendje, vend dhe kohë, përgjegjësitë dhe të drejtat duhet të jenë të plota dhe të përmbushura. Jo vetëm atëherë kur ato përgjegjësi a të drejta i përshtaten unit, dëshirës, hamendjes.

Jo, ky lloj besimi nuk është besim, por lojë e tradhti! Nuk është fe e Zotit, por e shpikur për ta luftuar fenë e Zotit!