ë kërkosh melhemin e dhimbjes që ndjen në brengën që të ka shtrënguar
në shpirt! Ka nga ata që mendojnë se kush kërkon zgjidhje për çdo hall që i ka
pllakosur dhe dëshirojnë të jetojnë në kushte komforte, janë më të pafat se të
përvuajturit në jetë.
Ata që nuk ndjejnë thellë në shpirt brengën që e ka pllakosur tjetrin si ta kishin
përjetuar vetë këtë ndjesi, janë individët e zhveshur nga delikatesa e vërtetë e
shpirtit. Ata janë të pafatët që nuk kanë shijuar në jetë shijen e hidhur të brengës,
apo që nëse e kanë përjetuar atë, ende nuk kanë shpëtuar prej rehatisë dhe kënaqësisë
që kërkon trupi njerëzor.
Altruizmi është një ndjenjë sipërore e cila na mëson të mos kërkojmë të na paguajnë
me të njëjtën monedhë për hir të mirësisë që kemi kryer dhe të mjaftohemi
vetëm me vetveten. Në të nuk kemi pse të shohim asnjë grimcë dobësie.
Altruizmi fillon aty ku logjika nuk thotë fjalën e fundit dhe imagjinarja të vjen
rreth e rrotull.
Altruisti është personi që del mbi interesin dhe nevojën vetjake, ai që mund të
fusë brenda një pike loti dhimbjen që i shkakton panorama e padëshirueshme
e jetës shoqërore, ku intriga, mashtrimi, shkelja e të drejtave dhe filozofia se i
forti shtyp të dobëtin vallëzojnë përditë para syve të tij. E ky njeri ka edhe një
shqetësim tjetër, dëshiron që atë pikë loti ta lëshoj aty ku e meriton ajo.
Ai ka vetëm një shqetësim dhe preokupim në jetën e tij, t’i marrë për dore njerëzit
, shpirtrat dhe ndjenjat e të cilëve janë shndërruar në gurë, për t’i shpënë
drejt botës së ndjesive supreme dhe fërgëllimave shpirtërore.
Nëse ndokush i bën një të keqe ai di ta kontrollojë vetveten, madje i vjen keq
për njeriun që ka rënë në atë shkallë sa të bëjë gjëra të tilla, nëse ndokush e ther
me gjemba, ai nuk dëshiron ta shqetësojë atë as me petalet e trëndafilit.
Ka uri? Atëherë mendon që kafshatën e bukës t’ua jap njerëzve që kanë ditë pa
ngrënë. Ka etje? Atëherë gotën e ujit ua afron buzëve të zhuritura të njeriut që e
djeg zjarri i etjes. Ata që erdhën për ta vrarë atë, tek ai gjetën jetën e vërtetë.
Nuk e di nëse ju njihni të këtillë, por unë kam njohur të këtillë dhe Atij ia kushtoj
këto vargje:
Çehre të ngrysura, surretër intrigantë
Rrezja që pres, për këtë delikaten situatë
O Zotëruesi i Kohërave, hidh një shikim dhe vështromë pak
Njerëzimi mbarë, ty të priti në ag