Kishte prej atyre që kur shikonin se zemra e tyre vazhdonte ta akuzonte vëllanë e tij, duke mos gjetur ndonjë shkak apo mënyrë që të mund të justifikonte gabimet e tij, i fliste asaj, duke i thënë: “Sa e ngurtë që je, moj zemër!” Sepse nuk kishte kërkuar sa duhet për ndonjë justifikim të pranueshëm dhe të përshtatshëm për veprimet e gabuara të vëllait të tij.
Sa mençuri e madhe kjo!
Shiko se çfarë përfundimi nxjerr vetëm e vetëm për të ruajtur vëllazërinë dhe për të dalë në mbrojtje të kësaj lidhjeje madhështore. Dikush prej tyre thotë: “Duhet të gjesh deri në shtatëdhjetë justifikime për gabimin e vëllait tënd. E nëse nuk pranon asnjërin prej tyre, atëherë akuzat drejtoja përsëri vetes tënde, duke i thënë zemrës: “Sa e ngurtë që je! Vëllai yt të jep shtatëdhjetë justifikime dhe ti nuk pranon asnjëherë prej tyre. Atëherë, fajin e ke ti dhe jo vëllai yt”.
Po sa është numri i atyre që veprojnë sipas këtij vendimi? I atyre që i kërkojnë vetë justifikimet dhe përpiqen aq shumë sa të gjejnë deri në shtatëdhjetë të tilla. Shtatëdhjeta është një numër që përdoret për të treguar një sasi të madhe dhe jo thjeshtë numrin shtatëdhjetë.
Ata i kërkojnë këto justifikime e më pas i pranojnë pa asnjë mëdyshje dhe pa u lodhur për të kërkuar argumente për sinqeritetin e këtyre justifikimeve. Atyre u mjafton vetëm ta gjejnë atë dhe, pasi ta kenë bërë këtë, fluturojnë nga gëzimi, sepse me këtë justifikim figurës së vëllait të tij i kthehet shkëlqimi përsëri, duke larguar prej saj çdo dyshim që mund ta shkatërrojnë plotësisht lidhjen e vëllazërisë, sikur mos të kishte ekzistuar më parë, pa peshë dhe pa asnjë vlerë.
Gëzimi i tij vjen për shkak se ka arritur ta ruajë vëllazërinë dhe të mos e humbë këtë vëlla, sepse, siç e kemi përmendur edhe në pjesë të tjera të këtij libri, humbja e një vëllai është njësoj si kurbeti.
Po, vërtetë, sa janë ata që veprojnë sipas këtij rregulli të madh?! Kur gabojnë kërkojnë falje për gabimin, kurse kur dikush nga vëllezërit gabon ndaj tyre mundohen të gjejnë justifikime për të. Por, nëse nuk munden të gjejnë një të tillë të pranueshëm, atëherë akuzojnë veten e tyre shumë ashpër, në mënyrë që jeta e shoqërisë dhe e grupit të vazhdojë rregullisht dhe të mos sundojë atmosfera grindjeve dhe e inateve të zënkave mes individëve të saj.
Allahu i Madhërueshëm e mëshiroftë Sejid Kutubin që besimin dhe vëllazërinë i ka konsideruar në të njëjtën gradë dhe i shikonte si dy rregulla që nuk mund të ndahen nga njëri-tjetri: “Besimi dhe vëllazëria. Besimi në Allahun e Madhërishëm dhe devotshmëri ndaj Tij, duke e ndjerë vëzhgimin e Tij në çdo moment të jetës. Kurse vëllazëria është ajo që e bën shoqërinë islame si një ndërtesë të gjallë, të fortë dhe të qëndrueshme, të aftë për të luajtur rolin e saj në jetën e njerëzve dhe në historinë e njerëzimit, rolin e të urdhëruarit për mirë dhe të ndaluarit nga e keqja, zhvillimin e jetës mbi bazën e së mirës dhe pastrimin e saj nga çdo gjë e keqe”.
Kjo është detyra dhe roli i vëllazërisë në shoqërinë myslimane, një detyrë e madhe dhe një rol i rëndësishëm, të cilin unë pretendoj se shumë prej bijve të Islamit nuk e kuptojnë ashtu si duhet dhe nuk kanë lexuar për besëlidhjet e vëllazërisë në rregullat dhe urtësinë e të parëve tanë, si puna e Ibn Tejmijjes, Allahu e mëshiroftë. Ai, kur ka folur për të drejtat e vëllazërisë, i ka quajtur ato kontrata, ose marrëveshje. Ai thotë: “Kurse për sa u përket kontratave të vëllazërisë mes njerëzve në kohën tonë, nëse kanë për qëllim respektimin e vëllazërisë së besimit që e ka caktuar Allahu i Madhërishëm mes besimtarëve, kur thotë: “Me të vërtetë besimtarët janë vëllezër”. (El-Huxhurat, 10), kurse Pejgamberi, sal’allahu alejhi ue selem, thotë: “Muslimani është vëllai i myslimanit”, ose “Të mos shesë askush në dëm të shitjes së vëllait të tij”, ose: “Pasha Atë në dorën e të Cilit është shpirti im! Askush nuk do të ketë besuar (plotësisht), derisa të dojë për vëllanë e tij atë të mirë që do për veten e vet”, e të tjera detyrime të besimit që kanë besimtarët ndaj njëri-tjetrit. Të gjitha këto të drejta janë të detyrueshme drejtpërdrejt nga besimi. Respektimi i tyre është njësoj me vlerën e respektimit të namazit, zekatit, agjërimit dhe haxhit.
Po ashtu, dhënia e besës për respektimin e tyre, siç ka urdhëruar Allahu i Lartësuar dhe Pejgamberi i Tij, sal’allahu alejhi uze selem, është diçka e ligjshme për çdo besimtar, edhe pse ata nuk lidhin mes tyre një kontratë vëllazërie të shkruar”.
Pas gjithë kësaj, si mendon tani, o vëlla?!
A e ke parë se sa i ashpër dhe i ngurtë tregohesh kur ngul këmbë për të ndëshkuar vëllanë tënd, për të mos i folur dhe për ta turpëruar para të gjithëve, duke përmendur të metat e tij?!
Sa i ashpër tregohesh, o vëlla, kur i kthen shpinën vëllait tënd, kur tregohesh koprac, kur vëllai yt ka nevojë për diçka, kur ti ia llogarit edhe frymëmarrjet, gjurmon gabimet e tij dhe ia zbulon të metat!
Sa i ashpër tregohesh, o vëlla, kur mundohesh të shikosh grimcat e vogla në sytë e vëllait dhe nuk shikon dot gurët në sytë e tu!
Sa i ashpër tregohesh, o vëlla, kur nuk e zgjat dorën për ta takuar, kur nuk e hap zemrën për ta falur dhe gojën për të kërkuar falje!
Sa i ashpër tregohesh o vëlla, kur i zmadhon gjërat e vogla, i ekzagjeron dhe vetëm sa e shton armiqësinë!
Dr.Abdullah Ferexhullah
Përgatiti dhe përshtati: Teuhid.NET
Thu 23 Mar 2023 - 2:31 nga 
