jettoni
Mysafirët e rregullt
Numri i postimeve : 93
Data e regjistrimit : 24/11/2011
 | Titulli: Djaloshi dhe pema e mollës  Sat 17 Dec 2011 - 16:10 | |
| DJALOSHI
DHE PEMA E MOLLËSShumë kohë më parë, ishte një pemë e madhe e mollës. Një djalë i vogël dëshironte të vinte dhe të luante përreth saj çdo ditë. Ai ngiitej në trupin e saj, hante mollët, dhe pushonte nën hijen e saj. Ai e donte pemën por edhe pema donte të luante me të. Koha kalonte, djali i vogël u rrit dhe nuk luante më çdo ditë rreth pemës. Një ditë, djaloshi i kthye përsëri tek pema dhe shikonte trishtueshëm. “Eja dhe luaj me mua” i tha pema djaloshit. “Unë nuk jam më fëmij, unë nuk luaj më përreth pemës më” u përgjegj djaloshi. “Unë i dua lodrat. Më duhen paratë që t’i blej ato.” “Më vjen keq, por unë nuk kam para... por t’i mund të marrësh të gjitha mollët e mia dhe t’i shesësh. Kështu që, ti do të kesh para.” Djaloshi ishte shumë i emocionuar. Ai i shkundi të gjitha mollët nga pema dhe u largua i lumtur. Djaloshi kurrë më nuk u kthye pasi qe i kishte shkundur mollët. Pema ishte shumë e pikëlluar. Një ditë, djaloshi i cili tani u kthye edhe më i rritur, dhe pema e emcoionuar i tha: “Eja dhe luaj me mua.” “Unë nuk kam kohë të luaj. Unë duhet të punojë për familjen time. Neve na duhet një shtëpi për strehim. A mund të më ndihmosh?” “Më
vjen keq, por unë nuk kam shtëpi. Por t’i mund t’i presësh degët e mia dhe të ndërtosh shtëpinë tënde.” – i tha pema. Kështu që njeriu i preu të gjitha degët e pemës dhe u largua i lumtur. Pema ishte krenare tek e shihte djaloshin të lumtur, por ai kurrë nuk u kthye ta shihte atë qe nga atëherë. Pema ishte përsëri e vetmuar dhe e mërzitur.
Një ditë vere të nxehtë, njeriu u kthye përsëri dhe pema ishte e kënaqur. “Eja dhe luaj me mua!” i tha pema. “Unë jam duke u plakur. Unë dua të shkoj lundoj të kënaqi vetveten. A mund të më dhurosh një barkë?” “Përdore trungun tim për të ndërtuar barkën tënde. Ti mund të lundrosh shumë larg dhe të jesh i lumtur.” Kështu që, njeriu i morri trungun pemës për të ndërtuar barkën. Ai shkoi për lundrim dhe kurrë nuk u paraqit më për shumë kohë.
Në fund, njeriu u kthye pasi disa viteve. “Më vjen keq. Por, unë nuk kam asgjë që të dhuroj më. Nuk kam më mollë për ty...” i tha pema. “Ska problem, sepse unë nuk kam më dhëmbë të t’i kafshoj mollët.” iu përgjegj njeriu. “Nuk ka më trung që të ngjitesh në të” “Unë jam i shumë i vjetër tani...” iu përgjegj njeriu. “Me të vërtetë unë nuk kam asgjë të të dhuroj ty... e vetmja gjë që më ka mbetur janë rrënjët e mia”, i tha pema duke vajtuar. “Nuk më nevojitet shumë tani, vetëm një vend për të pushuar. Jam i lodhur pas gjithë këtyre viteve.”, iu përgjegj njeriu. “Mirë! Rrënjët e pemës janë vendi më i mirë për tu mbështetur, eja, eja ulu poshtë meje dhe pusho.” Njeriu u ul pshtë, dhe pema ishte e nderuar dhe buzëqeshi
me lot.
Ky është një tregim për gjithkë. Pema është sikurse prindërit tanë. Kur ne jemi të vegjël, ne i duam të luajmë me nënën dhe babain...
Kur ne rritemi, ne i lëmë ata... dhe shkojmë tek ata vetëm kur kemi nevojë për gjithçka apo kur jemi në telashe. Pa marrë parasysh çka, prindërit gjithmonë janë dhe na japin gjithçka kanë vetëm për të na bërë të lumtur.
Ti mund të mendosh se djaloshi i egër ndaj pemës, por kjo është se si ne i trajtojmë prindërit tanë. Ne iu marrim atyre atë që na e dhënë, por ne nuk i vlerësojmë për ato që bëjnë për ne, vetëm kur është vonë.
Ky është tregim për prindërit por edhe për shoqërinë. | |
|
